Pytania czytelników
Jak Jerozolima wspomniana w Księdze Izajasza 60:1 ‛powstaje’ i ‛jaśnieje’?
W Księdze Izajasza 60:1 napisano: „Powstań, Jerozolimo, zajaśniej, bo nadeszło twoje światło. Oświetla cię chwała Jehowy”. Jerozolima, nazywana również „Syjonem”, była w tamtym czasie stolicą Judy i wyobraża tutaj cały naród (Izaj. 60:14; 62:1, 2) a. Te słowa Izajasza mogą nasuwać dwa pytania: 1) Kiedy i jak Jerozolima ‛powstała’ i ‛zajaśniała’ duchowym światłem? 2) Czy ta zapowiedź ma jakieś większe spełnienie w naszych czasach?
Kiedy i jak Jerozolima ‛powstała’ i ‛zajaśniała’ duchowym światłem? Kiedy Żydzi przez 70 lat przebywali w niewoli w Babilonie, Jerozolima i tamtejsza świątynia leżały w gruzach. Po zdobyciu Babilonu przez Medów i Persów Żydzi rozproszeni po całym imperium mogli wrócić do ojczyzny i wznowić czyste wielbienie Jehowy (Ezd. 1:1-4). W 537 roku p.n.e. część wiernych Żydów ze wszystkich 12 plemion powróciła z wygnania (Izaj. 60:4). Zaczęli oni składać Jehowie ofiary i obchodzić święta, a także odbudowywać świątynię (Ezd. 3:1-4, 7-11; 6:16-22). Chwała Jehowy ponownie ‛oświetliła’ Jerozolimę, czyli Jego sług. Oni z kolei stali się źródłem oświecenia dla innych narodów, pogrążonych w duchowych ciemnościach.
Jednak proroctwa Izajasza o odrodzeniu spełniły się na starożytnej Jerozolimie tylko częściowo. Z czasem ogół Izraelitów przestał okazywać Bogu posłuszeństwo (Nehem. 13:27; Malach. 1:6-8; 2:13, 14; Mat. 15:7-9). Później nawet odrzucili oni Mesjasza, Jezusa Chrystusa (Mat. 27:1, 2). W 70 roku n.e. Jerozolima wraz ze świątynią została zniszczona po raz drugi.
Jehowa zapowiedział ten tragiczny koniec (Dan. 9:24-27). Wyraźnie stąd wynika, że nie każdy element proroctwa o odrodzeniu z 60 rozdziału Księgi Izajasza miał się spełnić na literalnej Jerozolimie.
Czy ta zapowiedź Izajasza ma jakieś większe spełnienie w naszych czasach? Tak, ale w związku z innym miastem — symboliczną „Jerozolimą górną”. Apostoł Paweł napisał o niej: „To ona jest naszą matką” (Gal. 4:26). „Jerozolima górna” wyobraża niebiańską część organizacji Bożej, złożoną z lojalnych stworzeń duchowych. Jej „dziećmi” są Jezus i 144 000 chrześcijan namaszczonych duchem, którzy podobnie jak Paweł mają nadzieję niebiańską. Pomazańcy tworzą „święty naród” — „Izrael Boży” (1 Piotra 2:9; Gal. 6:16).
W jaki sposób „Jerozolima górna” ‛powstała’ i ‛zajaśniała’? Ma to związek właśnie z pomazańcami — jej ziemskimi dziećmi. Porównajmy ich przeżycia z proroczymi zapowiedziami z 60 rozdziału Księgi Izajasza.
Pomazańcy musieli ‛powstać’, ponieważ po tym, jak w II wieku n.e. w zborze pojawiły się chwasty zapowiedzianego odstępstwa, znaleźli się w głębokich ciemnościach duchowych (Mat. 13:37-43). Trafili do niewoli Babilonu Wielkiego — ogólnoświatowego imperium religii fałszywej. Pozostawali w niej aż do okresu nazwanego „zakończeniem systemu rzeczy”, który rozpoczął się w roku 1914 (Mat. 13:39, 40). W roku 1919 zostali z niej uwolnieni i natychmiast zaczęli roztaczać duchowe światło, angażując się w działalność kaznodziejską b. Od tamtej pory do tego światła przychodzą ludzie ze wszystkich narodów, w tym także pozostali członkowie Izraela Bożego — „królowie” wspomniani w Księdze Izajasza 60:3 (Obj. 5:9, 10).
W przyszłości pomazańcy będą roztaczać duchowe światło na jeszcze większą skalę. Gdy wszyscy zostaną wskrzeszeni do życia w niebie, staną się „Nową Jerozolimą”, czyli przyszłą małżonką Chrystusa składającą się ze 144 000 jego współkrólów i współkapłanów (Obj. 14:1; 21:1, 2, 24; 22:3-5).
Nowa Jerozolima odegra kluczową rolę w spełnieniu się proroctwa z Księgi Izajasza 60:1 (por. Izajasza 60:1, 3, 5, 11, 19, 20 z Objawieniem 21:2, 9-11, 22-26). Podobnie jak literalna Jerozolima była centrum władzy w starożytnym Izraelu, tak Nowa Jerozolima i Chrystus wejdą w skład rządu sprawującego władzę w nowym systemie rzeczy. A w jakim sensie Nowa Jerozolima ‛zstąpi z nieba od Boga’? Zacznie wywierać wpływ na ziemię. Bogobojni ludzie ze wszystkich narodów „będą chodzić dzięki światłu tego miasta”. Zostaną nawet uwolnieni od grzechu i śmierci (Obj. 21:3, 4, 24). W rezultacie nastąpi całkowite ‛przywrócenie wszystkiego’, które zapowiadał Izajasz i inni prorocy (Dzieje 3:21). To wspaniałe odrodzenie zaczęło się wtedy, gdy Chrystus został Królem, i potrwa aż do zakończenia jego Tysiącletniego Panowania.
a W przypisie do Księgi Izajasza 60:1 podano, że zamiast słowa „Jerozolima” można też użyć określenia „kobieta”. Wynika to stąd, że hebrajskie czasowniki „powstań” i „zajaśniej” oraz zaimek „cię” występują w rodzaju żeńskim. Przypis do tego wersetu pomaga polskiemu czytelnikowi zrozumieć, że autor tych słów zwraca się do symbolicznej kobiety.
b Duchowe odrodzenie, które nastąpiło w 1919 roku, zostało też opisane w Księdze Ezechiela 37:1-14 i Księdze Objawienia 11:7-12. Proroctwo Ezechiela wskazywało, że wszyscy chrześcijanie namaszczeni duchem symbolicznie zmartwychwstaną po bardzo długiej niewoli. Z kolei proroctwo z Księgi Objawienia odnosi się do niewielkiej grupki namaszczonych braci, którzy przewodzili organizacji, i do ich symbolicznego zmartwychwstania po krótkim okresie nieaktywności wynikającym z niesprawiedliwego uwięzienia. W 1919 roku bracia ci zostali wyznaczeni na „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mat. 24:45; zobacz książkę Czyste wielbienie Jehowy — nareszcie przywrócone!, strona 118).
