ADAM un Eva wieren ojjehuarsom un brochten doaderch de Sind un dän Doot äwa aule Menschen, oba Gott haft sienen Plon met de Menschheit doawäajen nich jeendat. En sien Wuat, de Schreft, haft Gott opp väl Städen oppschriewen loten, daut sien Väanämen sikj nich jeendat haft.

• “De jerajchte woaren daut Launt oawen un eewich doabennen bliewen” (Psalm 37:29).

• “Gott de HAR woat opp emma dän Doot wajchnämen. Hee woat aulem en sien Volkj de Tronen wajchweschen” (Jesaja 25:8).

• “De latsta Fient, dee venicht woat, es de Doot” (1. Korinta 15:26).

• “Doa woat kjeen Doot ooda Trua ooda Hielen ooda Weedoag mea sennen” (Openboarunk 21:4).

Woo woat Gott “dän Doot wajchnämen” ooda tonuscht moaken? De Schreft sajcht: “Kjeen Mensch oppe Ieed es soo jerajcht, daut hee bloos goodet . . . deit” (Liera 7:20). Dee sajcht oba uk, daut bloos de Jerajchte fa emma läwen woaren. Bediet daut nu, daut Gott nich mea velangt, daut Menschen sikj aun daut hoolen motten, waut hee fa rajcht talt toom daut eewje Läwen kjrieen? Kjeenmol! Daut wudd Gott nienich doonen, wiels hee kaun “nich lieejen” (Titus 1:2). Waut woat hee dan doonen toom sien Väanämen met de Menschen erfellen?

Jehova haft een Leesjelt betolt, daut de Menschen kjennen vom Doot friekomen. Een Leesjelt es een jewessa Pries, waut velangt woat toom eenen Schoden betolen ooda waut de Jerajchtichkjeit velangt. Aule Menschen sent Sinda un woaren met dän Doot bestroft. Doawäajen sajcht de Schreft: “Doa es kjeena dee sienen Brooda bie Gott loosleesen kaun un daut Läwen raden kaun. Wiels de Pries fa siene Seel es too huach; kjeena kaun jenuach tolen” (Psalm 49:8-9).

Wan een onvolkomna Mensch stoaft, betolt dee doamet bloos siene ieejne Sinden. Dee kaun sikj doaderch nich loosleesen ooda de Sinden von eenen aundren betolen (Reema 6:7). Wie brucken wäm, waut volkomen un onen Sinden es, un sien Läwen fa ons jeft enne Städ fa sikj (Hebräa 10:1-4).

Krakjt fa dit haft Gott jesorcht. Hee schekjt Jesus no de Ieed, daut dee kunn aus een volkomna Mensch jebuaren woaren (1. Petrus 2:22). Jesus säd, daut hee jekomen wia, om “sien Läwen to jäwen väle loostokjeepen” (Markus 10:45). Hee jeef sien Läwen, om ons von dän Doot frietomoaken, soo daut wie noch mol eewich läwen kjennen (Johanes 3:16).

Soo aus de Schreft verutsäd, läw wie nu en “schwoare Tieden”; daut bewiest, daut wie “en de latste Doag” von dise schlajchte Welt sent (2. Timotäus 3:1). De latste Doag woaren to Enj komen, “wan de gottloose woaren jerecht un vedaumt woaren” (2. Petrus 3:3, 7). Oba deejanje, waut Gott leewen, woaren de Venichtunk äwaläwen un “daut eewje Läwen” kjrieen (Matäus 25:46).

Doa woaren uk millionende Menschen oppstonen un de Mäajlichkjeit kjrieen, eewich to läwen. Aus Jesus de Staut Nain besocht, wuak hee doa wäm vom Doot opp. Eene Wätfru äa eensja Sän wia jestorwen, un aus Jesus daut sach, “jaumad am  daut” un hee wuak dän opp (Lukas 7:11-15). De Apostel Paulus säd: “Ekj hab uk de Hopninj en Gott, . . . daut en de Tookunft de jerajchte uk de ojjerajchte vom Doot oppstonen woaren.” Dise fauste Hopninj wiest kloa, woo sea Gott de Menschen leeft (Aposteljeschicht 24:15).

Dusende Millionen kjennen sikj freien, fa emma to läwen. De Schreft sajcht: “De jerajchte woaren daut Launt oawen un eewich doabennen bliewen” (Psalm 37:29). Dee woaren selfst beläwen, woo de besondre Wieed sikj erfellen woaren, waut de Apostel Paulus rom 2 000 Joa trigj oppschreef: “Doot, wua es dien Siech? Doot, wua es dien Stachel?” (1. Korinta 15:55). De Menschen äa schlajchta Fient, de Doot, woat dan äwatsied jeschauft sennen!