ជំពូកទី១១៨
ការប្រកែកគ្នាអំពីអ្នកណាធំជាងគេ
ម៉ាថាយ ២៦:៣១-៣៥ ម៉ាកុស ១៤:២៧-៣១ លូកា ២២:២៤-៣៨ យ៉ូហាន ១៣:៣១-៣៨
-
លោកយេស៊ូឲ្យឱវាទអំពីការចង់បានឋានៈ
-
ការបដិសេធរបស់ពេត្រុសបានត្រូវប្រកាសទុកជាមុន
-
សេចក្ដីស្រឡាញ់ជាសញ្ញាសម្គាល់នៃអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ
អំឡុងពេលល្ងាចចុងក្រោយដែលលោកយេស៊ូនៅជាមួយនឹងពួកសាវ័ក លោកបានបង្រៀនពួកគាត់នូវមេរៀនដ៏សំខាន់មួយអំពីចិត្តរាបទាប ដោយលាងជើងរបស់ពួកគាត់។ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីនេះជាការសមត្រឹមត្រូវដែលលោកយេស៊ូបង្រៀនពួកគាត់អំពីមេរៀននេះ? ពីព្រោះពួកគាត់បានបង្ហាញភាពទន់ខ្សោយមួយ។ ពួកសាវ័កមានចិត្តស្មោះចំពោះព្រះ តែពួកគាត់នៅតែគិតថាខ្លួនជាអ្នកធំជាងគេ។ (ម៉ាកុស ៩:៣៣, ៣៤; ១០:៣៥-៣៧) នៅល្ងាចនេះពួកគាត់បង្ហាញភាពទន់ខ្សោយនោះម្ដងទៀត។
ពួកសាវ័កបាន«ប្រកែកគ្នាយ៉ាងខ្លាំងអំពីរឿងថាអ្នកណាដែលពួកគាត់គិតថាជាអ្នកធំជាងគេក្នុងចំណោមពួកគាត់»។ (លូកា ២២:២៤) ពេលដែលលោកយេស៊ូឃើញពួកសាវ័កប្រកែកគ្នាអំពីរឿងបែបនេះម្ដងទៀត លោកច្បាស់ជាពិបាកចិត្តណាស់! ដូច្នេះ តើលោកធ្វើអ្វី?
ជាជាងស្តីបន្ទោសពួកសាវ័កដោយសារពួកគាត់មានចិត្តគំនិតនិងការប្រព្រឹត្តដូចនោះ លោកយេស៊ូពន្យល់ពួកគាត់ដោយចិត្តអត់ធ្មត់ថា៖ «បណ្ដាស្តេចនៃប្រជាជាតិនានាត្រួតត្រាលើពួកគេ ហើយពួកគេហៅអ្នកដែលកាន់អំណាចលើពួកគេថាជាអ្នកមានគុណ។ ឯអ្នករាល់គ្នាវិញ អ្នកមិនត្រូវដូច្នេះឡើយ . . . ព្រោះតើអ្នកណាធំជាង? អ្នកដែលកំពុងអង្គុយនៅតុ? ឬអ្នកដែលកំពុងបម្រើ?»។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូក៏រំលឹកពួកគាត់អំពីអ្វីដែលលោកតែងតែធ្វើដែលជាគំរូសម្រាប់ពួកគាត់។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ប៉ុន្តែខ្ញុំជាអ្នកបម្រើក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា»។—លូកា ២២:២៥-២៧
ទោះបីពួកសាវ័កជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះក៏ដោយ តែពួកគាត់បាននៅជាប់ជាមួយនឹងលោកយេស៊ូក្នុងការលំបាកជាច្រើន។ ហេតុនេះ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា ដូចបិតារបស់ខ្ញុំបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងខ្ញុំ ពោលគឺសម្រាប់រាជាណាចក្រមួយ»។ (លូកា ២២:២៩) បុរសទាំងនេះគឺជាអ្នកកាន់តាមដ៏ស្មោះភក្ដីរបស់លោកយេស៊ូ។ ដូច្នេះ លោកធ្វើឲ្យពួកគាត់ជឿជាក់ថា តាមរយៈកិច្ចព្រមព្រៀងរវាងលោកនិងពួកគាត់ នោះពួកគាត់នឹងទទួលរាជាណាចក្រ ហើយរួមចំណែកគ្រប់គ្រងជាស្តេចជាមួយនឹងលោក។
ទោះបីជាពួកសាវ័កមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យនេះក៏ដោយ ពួកគាត់នៅតែជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូប្រាប់ពួកគាត់ថា៖ «សាថានបានទាមទាររែងអ្នករាល់គ្នាដូចអង្ករ» ដែលខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ។ (លូកា ២២:៣១) លោកក៏ព្រមានពួកគាត់ដែរថា៖ «នៅយប់នេះ អ្នកទាំងអស់គ្នានឹងជំពប់ដួល ដោយសារអ្វីដែលកើតឡើងដល់ខ្ញុំ ពីព្រោះបទគម្ពីរចែងថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងវាយគង្វាល ហើយហ្វូងចៀមនឹងខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ›»។—ម៉ាថាយ ២៦:៣១; សាការី ១៣:៧
ពេលពេត្រុសឮដូច្នេះ គាត់បានបដិសេធយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា៖ «ទោះបីពួកគេទាំងអស់គ្នាជំពប់ដួលដោយសារអ្វីដែលកើតឡើងដល់លោកក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនឹងមិនជំពប់ដួលឡើយ!»។ (ម៉ាថាយ ២៦:៣៣) លោកយេស៊ូប្រាប់ពេត្រុសថា នៅយប់នេះមុនមាន់រងាវពីរដង ពេត្រុសនឹងបដិសេធមិនទទួលស្គាល់លោក។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍បន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានអង្វរកុំឲ្យជំនឿរបស់អ្នកចុះខ្សោយ។ ឯអ្នកវិញ ពេលដែលអ្នកប្រែចិត្តហើយ ចូរពង្រឹងជំនឿនៃបងប្អូនរបស់អ្នក»។ (លូកា ២២:៣២) ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ពេត្រុសតបឆ្លើយដោយចិត្តមោះមុតថា៖ «សូម្បីតែខ្ញុំត្រូវស្លាប់ជាមួយនឹងលោកក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនឹងមិនលែងទទួលស្គាល់លោកដែរ»។ (ម៉ាថាយ ២៦:៣៥) ពួកសាវ័កឯទៀតក៏និយាយដូចគ្នាដែរ។
លោកយេស៊ូប្រាប់ពួកអ្នកកាន់តាមលោកថា៖ «ខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាតែបន្ដិចទៀតទេ។ អ្នករាល់គ្នានឹងរកខ្ញុំ តែឥឡូវនេះខ្ញុំក៏ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាដូចខ្ញុំបានប្រាប់ជនជាតិយូដាដែរថា៖ ‹កន្លែងដែលខ្ញុំទៅ អ្នករាល់គ្នាមិនអាចមកបានទេ›»។ បន្ទាប់មកលោកមានប្រសាសន៍បន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំឲ្យបញ្ញត្ដិថ្មីមួយដល់អ្នករាល់គ្នា គឺអ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ អ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាដែរ។ យ៉ាងនេះ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងដឹងថាអ្នករាល់គ្នាជាអ្នកកាន់តាមខ្ញុំ បើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្នា»។—យ៉ូហាន ១៣:៣៣-៣៥
កាលដែលពេត្រុសឮលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា លោកនឹងនៅជាមួយនឹងពួកគាត់តែបន្ដិចទៀតទេ ពេត្រុសសួរលោកថា៖ «លោកម្ចាស់ តើលោកនឹងទៅឯណា?»។ លោកយេស៊ូឆ្លើយថា៖ «កន្លែងដែលខ្ញុំនឹងទៅ អ្នកមិនអាចមកតាមឥឡូវនេះបានទេ ប៉ុន្តែអ្នកនឹងមកនៅពេលក្រោយ»។ ដោយចិត្តងឿងឆ្ងល់ ពេត្រុសនិយាយទៅកាន់លោកថា៖ «លោកម្ចាស់ ហេតុអ្វីខ្ញុំមិនអាចទៅតាមលោកឥឡូវនេះ? ខ្ញុំសុខចិត្តលះបង់ជីវិតដើម្បីលោក»។—យ៉ូហាន ១៣:៣៦, ៣៧
ឥឡូវនេះ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍អំពីពេលដែលលោកបានចាត់ពួកសាវ័កឲ្យធ្វើដំណើរផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់កាលីឡេ ដោយគ្មានថង់ប្រាក់ ឬថង់យាមសម្រាប់ដាក់អាហារ។ (ម៉ាថាយ ១០:៥, ៩, ១០) លោកសួរពួកគាត់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនបានខ្វះខាតអ្វីទេ មែនទេ?»។ ពួកគាត់ឆ្លើយថា៖ «បាទ!»។ ប៉ុន្តែ តើពួកគាត់គួរធ្វើយ៉ាងណានៅថ្ងៃខាងមុខ? លោកយេស៊ូបង្គាប់ពួកគាត់ថា៖ «អ្នកណាដែលមានថង់ប្រាក់ត្រូវយកទៅជាមួយ ក៏ត្រូវយកថង់យាមសម្រាប់ដាក់អាហារដែរ ឯអ្នកណាដែលគ្មានដាវ អ្នកនោះត្រូវលក់សម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់ខ្លួន រួចទិញដាវមួយវិញ។ ព្រោះខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា អ្វីដែលបានត្រូវសរសេរអំពីខ្ញុំត្រូវតែសម្រេចនៅលើខ្ញុំ ពោលគឺ៖ ‹លោកបានត្រូវរាប់ក្នុងចំណោមមនុស្សប្រឆាំងច្បាប់›។ ពីព្រោះអ្វីដែលបានត្រូវសរសេរអំពីខ្ញុំនឹងត្រូវសម្រេច»។—លូកា ២២:៣៥-៣៧
លោកយេស៊ូកំពុងមានប្រសាសន៍អំពីពេលដែលលោកនឹងត្រូវគេព្យួរលើបង្គោលក្បែរមនុស្សដែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ឬមនុស្សដែលប្រឆាំងច្បាប់។ បន្ទាប់ពីការទាំងនោះ ពួកអ្នកកាន់តាមលោកនឹងជួបប្រទះនូវការបៀតបៀនយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ ពួកគាត់គិតថាពួកគាត់បានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេច ដូច្នេះពួកគាត់បាននិយាយថា៖ «លោកម្ចាស់ មើល! យើងមានដាវពីរហើយ»។ លោកឆ្លើយថា៖ «នោះល្មមហើយ»។ (លូកា ២២:៣៨) ដោយសារពួកគាត់មានដាវទាំងពីរនោះ លោកយេស៊ូនឹងមានឱកាសដើម្បីបង្រៀនពួកគាត់នូវមេរៀនដ៏សំខាន់មួយទៀត។
