پدری را تصوّر کنید که با پسر هفت‌سالهٔ خود گفتگو می‌کند و به او می‌گوید:‏ «خیلی خیلی وقت پیش،‏ خدا زمین و همهٔ چیزهای روی زمین را ساخت.‏ خدا خورشید را ساخت.‏ ماه و ستارگان را ساخت.‏» پسرک مدتی در فکر فرو می‌رود و سپس می‌پرسد:‏ «بابا،‏ خدا را چه کسی ساخت؟‏»‏

پدر پاسخ می‌دهد:‏ «هیچ کس خدا را نساخته است.‏ خدا همیشه وجود داشته است.‏» چنین جوابی بچه‌ای خردسال را قانع می‌کند.‏ اما با بزرگ شدن او این جواب دیگر برایش قانع‌کننده نخواهد بود و در پی جوابی بهتر است.‏ درک این که چیزی بدون آغاز باشد برایش دشوار است.‏ حتی کائنات هم آغازی داشته است.‏ از خود می‌پرسد:‏ ‹آغاز وجود خدا چه زمانی بود؟‏›‏

پاسخ کتاب مقدّس چیست؟‏ در واقع پاسخ کتاب مقدّس با آنچه آن پدر به فرزندش گفت،‏ چندان تفاوتی ندارد.‏ موسی نوشت:‏ ‹ای یَهُوَه .‏ .‏ .‏ قبل از آنکه کوه‌ها به وجود آید و زمین را بیافرینی،‏ از ازل تا به ابد تو خدا هستی.‏› (‏مزمور ۹۰:‏۱،‏ ۲‏)‏ اِشَعْیای نبی نیز گفت:‏ «آیا ندانسته و نشنیده‌اید که خداوند،‏ خدای ابدی و آفرینندهٔ تمام عالم است.‏» (‏اِشَعْیا ۴۰:‏۲۸‏،‏ ترجمهٔ دری‏)‏ کتاب یهودا نیز می‌گوید که خدا «از ازل» وجود داشته است.‏—‏یهودا ۲۵‏.‏

این آیات اشاره می‌کنند که خدا «پادشاه ابدی» است؛‏ چنان که یکی از رسولان عیسی نیز بدان اشاره کرد.‏ (‏۱تیموتائوس ۱:‏۱۷‏،‏ ترجمهٔ دری‏)‏ مفهوم آن این است که هر چقدر هم که به گذشته بازگردیم خدا همواره وجود داشته است و همچنان نیز در آینده وجود خواهد داشت.‏ (‏مکاشفه ۱:‏۸‏)‏ پس وجود ابدی خدای قادر مطلق از ویژگی‌های اصلی اوست.‏

چرا درک این امر برای ما دشوار است؟‏ به دلیل عمر کوتاه ما درک ما از زمان،‏ با درک یَهُوَه بسیار متفاوت است.‏ از آنجا که خدا ابدیست،‏ هزار سال در نظر او همچون یک روز است.‏ (‏۲پِطرُس ۳:‏۸‏)‏ برای مثال آیا یک ملخ که حدوداً ۵۰ روز عمر می‌کند،‏ می‌تواند درکی درست از عمر ۷۰ یا ۸۰ سالهٔ یک انسان داشته باشد؟‏ مسلّماً خیر!‏ کتاب مقدّس نیز ما را در مقایسه با آفریدگار بزرگمان به ملخ تشبیه کرده است.‏ حتی قدرت استدلال ما در مقابل آفریدگار بسیار محدود است.‏ (‏اِشَعْیا ۴۰:‏۲۲؛‏ ۵۵:‏۸،‏ ۹‏)‏ پس جای تعجب نیست که برخی از جنبه‌های ذات یَهُوَه از قدرت درک ما خارج باشد.‏

هر چند که ممکن است درک ابدی بودن خدا دشوار باشد،‏ اما نمی‌توان گفت که غیرمنطقی است.‏ اگر شخصی دیگر خدا را آفریده بود،‏ او آفریدگار محسوب می‌شد.‏ اما چنان که کتاب مقدّس می‌گوید،‏ یَهُوَه «آفریدگار همه چیز است.‏» (‏مکاشفه ۴:‏۱۱‏)‏ به علاوه،‏ ما می‌دانیم که در مقطعی از زمان کائنات وجود نداشت.‏ (‏پیدایش ۱:‏۱،‏ ۲‏)‏ پس باید آفریدگاری پیش از آن وجود می‌داشت که کائنات را بیافریند.‏ او همچنین پیش از همهٔ موجودات هوشمند،‏ از جمله نخستین مخلوقش عیسی و فرشتگان وجود داشت.‏ (‏ایّوب ۳۸:‏۴،‏ ۷؛‏ کولُسیان ۱:‏۱۵‏)‏ پس پیش از این‌ها تنها او بود.‏ با این وصف منطقی نیست که او آفریده شده باشد،‏ چون چیزی وجود نداشت که او را بیافریند.‏

وجود ما و وجود کائنات،‏ خود گواهی بر وجود خدایی ابدی است.‏ آری او که کائنات را به تحرّک و جنبش واداشت و او که قوانین فیزیک را بر آن‌ها حاکم ساخت،‏ همواره وجود داشته است.‏ تنها اوست که می‌توانست دم حیات را در موجودات بدمد.‏—‏ایّوب ۳۳:‏۴‏.‏