Η Ρόουζ λέει: «Πάσχω από μια γενετική διαταραχή που μου προκαλεί δυνατούς και συνεχείς πόνους. Η ποιότητα της ζωής μου έχει πέσει κατακόρυφα». Μια από τις μεγαλύτερες στενοχώριες της ήταν ότι μερικές φορές δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί καθόλου όταν μελετούσε την Αγία Γραφή και άλλα πνευματικά πράγματα. Αλλά τη βοήθησαν πάρα πολύ τα λόγια του Ιησού στο εδάφιο Ματθαίος 19:26: «Για τον Θεό τα πάντα είναι δυνατά». Η Ρόουζ διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος μελέτης. Επειδή από τους πόνους κάποιες φορές τής ήταν σχεδόν αδύνατον να διαβάσει, άρχισε να ακούει ηχογραφήσεις της Γραφής και των Βιβλικών εντύπων. * «Αν δεν είχα αυτές τις επιλογές», λέει, «δεν ξέρω πώς θα διατηρούσα την πνευματικότητά μου».

Όταν την πιάνει στενοχώρια επειδή δεν μπορεί πλέον να κάνει όσα έκανε στο παρελθόν, βρίσκει παρηγοριά στα λόγια του εδαφίου 2 Κορινθίους 8:12: «Αν υπάρχει πρώτα η προθυμία, είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη σύμφωνα με ό,τι έχει κανείς, όχι σύμφωνα με ό,τι δεν έχει». Αυτά τα λόγια υπενθυμίζουν στη Ρόουζ ότι ο Θεός ευαρεστείται με όσα κάνει, επειδή κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί στα πλαίσια των περιορισμών της.

Η Ντελφίν, που αναφέρθηκε προηγουμένως, θυμάται: «Όταν πέθανε η 18χρονη κόρη μου, ο πόνος ήταν αβάσταχτος και δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω. Τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο». Ωστόσο, βρήκε μεγάλη παρηγοριά στα λόγια του εδαφίου Ψαλμός 94:19, όπου ο ψαλμωδός είπε στον Θεό: «Όταν οι έγνοιες με έπνιξαν, εσύ με παρηγόρησες και με καθησύχασες». Η Ντελφίν λέει: «Προσευχόμουν στον Ιεχωβά να με βοηθήσει να βρω δραστηριότητες που θα απάλυναν τον πόνο».

Ασχολήθηκε λοιπόν εντατικά με ωφέλιμο εθελοντικό έργο. Με τον καιρό, άρχισε να παρομοιάζει τον εαυτό της με τις κηρομπογιές ενός παιδιού​—ακόμη και οι σπασμένες μπορούν να χρωματίσουν. Παρόμοια, μολονότι και η ίδια ένιωθε συντετριμμένη, διαπίστωσε ότι ήταν σε θέση να βοηθήσει άλλους. Η Ντελφίν θυμάται: «Ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι, καθώς χρησιμοποιούσα Γραφικές αρχές και τον Γραφικό τρόπο σκέψης για να παρηγορήσω τα άτομα με τα οποία μελετούσα τη Γραφή, ο Ιεχωβά απάλυνε με αυτόν τον τρόπο τον δικό μου πόνο και με παρηγορούσε». Έφτιαξε έναν κατάλογο με Βιβλικά πρόσωπα που πέρασαν περιόδους βαθιάς θλίψης και συμπέρανε το εξής: «Μηδενός εξαιρουμένου, ήταν όλοι άνθρωποι προσευχής». Έμαθε επίσης ότι «δεν γίνεται να πάρεις απαντήσεις αν έχεις κλειστή τη Γραφή σου».

Μελετώντας τη Γραφή, η Ντελφίν έμαθε και κάτι ακόμη​—να εστιάζει στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Η ελπίδα που αναφέρεται στο εδάφιο Πράξεις 24:15 την παρηγορεί: «Θα γίνει ανάσταση δικαίων και αδίκων». Πόσο βέβαιη είναι ότι ο Ιεχωβά θα αναστήσει την κόρη της; Ας αφήσουμε την ίδια να μας πει: «Βλέπω την κόρη μου στο μέλλον. Το επόμενο “ραντεβού” μας έχει ήδη προγραμματιστεί, είναι σαν να το έχει σημειώσει στο ημερολόγιό του ο Πατέρας μου. Τη βλέπω να είναι μαζί μου στον κήπο μας τόσο ζωντανά όσο όταν την είδα και την αγάπησα τη μέρα που γεννήθηκε».