ИСТЕФАНУС аз тарафи одамони бадхоҳ ба муқобилият дучор шуд. Онҳо 71 нафар аъзои Шӯрои олии яҳудиён — шахсони дар байни мардум обрӯманд буданд, ки онҳоро саркоҳин, Қаёфо, ҷамъ кард. Чанд моҳ пеш бо сардории ӯ, Шӯрои олӣ Исоро ба марг маҳкум карда буд (Мат. 26:57, 59; Аъм. 6:8–12). Ин дафъа он мардон паи ҳам якчанд шоҳидони бардурӯғро оварда, Истефанусро айбдор мекарданд, вале ба чеҳраи ӯ нигариста, як чизи ғайриоддиеро пай бурданд. Аъзоёни Шӯрои олӣ диданд, ки «рӯйи ӯ мисли рӯйи фаришта» медурахшад (Аъм. 6:13–15).

Чӣ тавр Истефанус тавонист дар ин вазъияти тарсовару душвор орому сокит монад? Пеш аз он ки Истефанусро кашола карда, назди Шӯрои олӣ баранд, ӯ зери таъсири пурзӯри рӯҳи Худо бо ҷидду ҷаҳд хизмат мекард (Аъм. 6:3–7). Дар вақти озмоиш низ ҳамон рӯҳ дар ӯ амал карда, ба вай тасаллӣ мебахшид ва Навиштаҳоро ба ёдаш меовард (Юҳ. 14:16, эзоҳ). Чуноне ки дар боби ҳафтуми китоби Аъмол мехонем, Истефанус бо кӯмаки рӯҳи муқаддас имони худро далерона ҳимоя кард ва тахминан 20 порчаи Навиштаҳои Иброниро ба хотир оварда, нотарсона шаҳодат дод (Юҳ. 14:26). Ҳамчунин Истефанус дар рӯъё дид, ки Исо дар тарафи рости Худо истодааст. Аз дидани ин рӯъё имони ӯ боз ҳам қавитар шуд (Аъм. 7:54–56, 59, 60).

Рӯзе мо ҳам бо таъқибот ва таҳдиди душманон дучор шуда метавонем (Юҳ. 15:20). Чӣ ба мо кӯмак мекунад, ки мисли Истефанус нотарс ва ором монем? Мо бояд аллакай ҳозир худро бо мунтазам хондан ва омӯхтани Каломи Худо ғизо диҳем ва дар хизмат фаъолона иштирок кунем. Он гоҳ рӯҳи муқаддас дар мо ҳам амал карда, ба мо ёрӣ медиҳад, то дар таъқибот истодагарӣ кунем ва орому осуда монем (1 Пет. 4:12–14).