TË PARËT që e vizituan këtë vend pesë shekuj më parë ishin spanjollët. Ata e quajtën Kosta-Rikë (Bregu i pasur), me mendimin se do të gjenin plot ar, kërkim që doli i kotë. Sot ky vend nuk njihet si burim metalesh të çmuara, por si një nga vendet me shumëllojshmërinë biologjike më të pasur në tokë.

Kostarikanët njihen si Ticos, emër që vjen nga zakoni për t’u shtuar në fund fjalëve germat «-ico» që të formojnë shkallën zvogëluese. Për shembull, në vend të «un momento» (një moment), ata mund të thonë «un momentico» (një moment të shkurtër). Në të folurin e përditshëm shpesh përdorin «¡pura vida» (jetë të pastër!) që të shprehin vlerësimin për dikë a për të treguar se janë dakord me çfarë u thotë tjetri ose për të thënë «ç’kemi» apo «mirupafshim».

Një nga pjatat më të pëlqyera në Kosta-Rikë është gallo pinto (fjalë për fjalë «gjeli me pika»), oriz dhe fasule të gatuara veç e veç që më pas përzihen duke  i lezetuar me erëza. Gallo pinto mund të shërbehet në mëngjes, në drekë dhe në darkë. Një pije tradicionale është café chorreado, që përgatitet me anë të një filtri pëlhure vënë në një mbajtëse zakonisht prej druri.

Në Kosta-Rikë ka rreth 450 kongregacione të Dëshmitarëve të Jehovait. Ata i mbajnë mbledhjet në dhjetë gjuhë, ku futen edhe gjuha kostarikane e shenjave dhe dy gjuhë indigjene, bribri dhe kabeka.