Australië heeft net als veel andere landen een groeiend aantal ouderen. Sommige ouderen gaan in een verzorgingshuis wonen, waar ze verpleegd en verzorgd kunnen worden.

Maar veel mensen die in een verzorgingshuis wonen, hebben meer nodig dan alleen lichamelijke hulp. Soms vervelen ze zich of voelen ze zich eenzaam of hulpeloos. In Portland, een stad in de staat Victoria (Australië), bieden Jehovah’s Getuigen hoop en troost tijdens hun wekelijkse bezoekjes aan twee verzorgingshuizen.

Plaatselijke Getuigen komen bijeen met een groep bewoners en spreken over Bijbelse onderwerpen, zoals belangrijke gebeurtenissen uit Jezus’ leven. ‘We lezen met de ouderen het gedeelte uit de Bijbel,’ zegt Jason, ‘en dan praten we samen over het verslag.’ Omdat veel bewoners gezondheidsproblemen hebben, geven de Getuigen ook hoop en troost door te vertellen over Gods belofte om een eind te maken aan ziekte en dood.

‘We begonnen met bezoekjes van een halfuur, maar de bewoners wilden graag dat we langer bleven’, zegt Tony, een plaatselijke Getuige. ‘Dus nu duren de besprekingen ongeveer een uur. Eén bewoner zei dat ze wilde dat die twee uur duurden!’ Sommigen van de ouderen zijn blind of bedlegerig of kunnen niets meer vasthouden, dus helpen de Getuigen ze tijdens de besprekingen en moedigen ze hen aan zo goed mogelijk mee te doen.

Tijdens het bezoek zingen de Getuigen met de bewoners een paar liederen om God te loven. De ouderen vragen vaak of er meer liederen gezongen kunnen worden. John, a een van de bewoners, zei: ‘We houden van jullie muziek. Het helpt ons God beter te leren kennen en eerbied voor hem te hebben.’ Judith, een bewoner die blind is, heeft de tekst van al haar favoriete liederen uit haar hoofd geleerd!

De Getuigen zijn geïnteresseerd in het welzijn van elke oudere. Brian, een vrijwilliger, zegt dat als de bewoners zich niet lekker voelen, de Getuigen ze in hun kamer bezoeken. ‘We praten dan met ze en vragen hoe ze zich voelen. Soms komen we op een andere dag terug om te kijken hoe het met ze gaat.’

Veel bewoners van de verzorgingshuizen houden van de besprekingen. Peter, die de bespreking elke week bijwoont, zegt: ‘Ik kijk er heel erg naar uit!’ Judith zegt elke week tegen het verplegend personeel: ‘Het is woensdag! Jullie moeten me helpen me klaar te maken voor de Bijbelstudiegroep. Ik wil niet te laat komen!’

De ouderen genieten van wat ze leren, en ze voelen zich dichter bij God dan ooit. Na een bespreking van een van Jezus’ leringen zei Robert: ‘Ik had dit gedeelte in de Bijbel nooit begrepen. Maar nu wel!’ David leerde hoe belangrijk het is om te bidden. Hij zegt: ‘Het heeft me geholpen om een band met God te krijgen. God is nu reëel voor me.’

De bewoners zijn enthousiast als ze leren over de Bijbelse hoop voor de toekomst. ‘Bedankt voor de troost uit de Bijbel’, zei Lynette, een van de bewoners, tegen de Getuigen. Een andere bewoner zei: ‘God heeft jullie naar ons toe gestuurd!’

Margaret genoot zo van de bezoekjes dat ze nu geregeld de bijeenkomsten van Jehovah’s Getuigen in de plaatselijke Koninkrijkszaal bijwoont. Dat kost haar enorm veel moeite vanwege haar gezondheid en beperkte mobiliteit. Ze zei tegen de Getuigen: ‘Jullie hebben ons allemaal iets gegeven om voor te leven.’

Ook het personeel waardeert de bezoekjes van de Getuigen. Anna, een plaatselijke Getuige, vertelt: ‘Het personeel moedigt de bewoners aan om naar de besprekingen te komen omdat ze merken dat de ouderen er daarna een stuk blijer uitzien.’ Brian, die eerder werd aangehaald, zegt: ‘Het personeel is vriendelijk en werkt goed mee. Ze doen alles wat ze kunnen om te helpen.’

Familieleden van de bewoners zijn blij te zien hoeveel ze van de besprekingen genieten. De dochter van één bewoner gaf de Getuigen een compliment en zei: ‘Het is geweldig wat jullie voor mijn moeder doen.’