1. Rannsaich thu mi is aithne dhutsa,

Mo èiridh suas ’s mo shuidh’, Iehòbha thrèin.

’S lèir dhut mo smuain ged tha iad fad air falbh.

Na ceuman sin, tha fios agaibh

’s mo shlighe fhèin.

Duslach, gun aon dhuinn fhathast ann—

Mo chiad-fhàs, dod shùilean-sa bu lèir.

Air sgrìobhadh sìos a h-uile càil a tha mi;

Le’n nithean tha thu airidh air

moladh gu lèir.

Le eòlas Dia, tha thu as mìorbhailiche,

Nì mise an-drast’ a mholadh seo—ribh.

Bidh n-oidhche fhèin mar sholas a tha fìor ghlan.

Le eagal orm, stiùiridh do làimh—mi.

Am fhalaich mise bhuaip’ Iehòbha,

Ma ghabh mi sgiathan tharais na maidne,

Ma ann an nèamh no tharais air na fairge,

Ma nì mo leabaidh suas,

tha thu ann an sin.