۱.‏ مهمان را دوست دارد،‏ یَهُوَه خدا

می‌پذیرد تو را،‏ بیا آشِنا

آفتابِ تابانش،‏ بارانِ پربارش

شادِمان سازد با احسانش

دستِ بی‌نوا را وقتی می‌گیرد

همچون یک پدر با مردم می‌باشد

در قلب و جانِ ما،‏ مهر و لطف و وفا

نیکی را می‌بخشد او به ما

۲.‏ دستِ محتاجان را می‌گیریم از دل

ثمرهٔ نیکو می‌شود حاصل

حتی غریبه‌ها باشند در قلبِ ما

محبتِ ما هست از خدا

مانند لیدیه ما هم می‌گوییم:‏

‏«مهمانِ من باشید،‏ پیشم بمانید»‏

شاد می‌شود خدا از سخاوتِ ما

بیند قلب ما را هر کجا