بسیاری از کسانی که در شرف مرگ بوده‌اند،‏ لحظاتی را به یاد می‌آورند که به‌نوعی از بدن خود جدا شده‌اند،‏ نوری درخشان دیده‌اند یا مکانی بسیار زیبا را مشاهده کرده‌اند.‏ این پدیده،‏ «تجربهٔ نزدیک به مرگ» نامیده می‌شود.‏ در کتاب «خاطراتی از مرگ»‏ a چنین آمده است:‏ «برخی چنین تجربه‌ای را پیش‌نمایی از عالمی دیگر می‌دانند.‏» با این که کتاب مقدّس در مورد «تجربهٔ نزدیک به مرگ» اطلاعاتی در اختیار ما قرار نمی‌دهد،‏ از تعالیم آن می‌توان نتیجه گرفت که چنین تجربه‌ای گواه بر عالم پس از مرگ نیست.‏

 مردگان آگاه و هوشیار نیستند.‏

در کتاب مقدّس می‌خوانیم:‏ «مردگان هیچ نمی‌دانند.‏» (‏جامعه ۹:‏۵‏)‏ هنگام مرگ،‏ انسان از لحاظ جسمی یا روحی از طبقه‌ای از زندگی به طبقه‌ای دیگر نمی‌رود،‏ بلکه کاملاً از هستی ساقط می‌شود.‏ این تعلیم که انسان،‏ روحی فناناپذیر دارد و پس از مرگ به زندگی ادامه می‌دهد،‏ با تعالیم کتاب مقدّس مغایرت دارد.‏ (‏حِزْقیال ۱۸:‏۴‏)‏ پس نمی‌توان گفت کسانی که «تجربهٔ نزدیک به مرگ» داشته‌اند،‏ پیش‌نمایی از بهشت،‏ جهنّم یا عالم پس از مرگ را دیده‌اند.‏

 ایلعازَر در مورد زندگی پس از مرگ چه گفت؟‏

گزارش کتاب مقدّس در مورد مرگ ایلعازَر درخور توجه است؛‏ زیرا عیسی او را چهار روز پس از مرگ رستاخیز داد.‏ (‏یوحنا ۱۱:‏۳۸-‏۴۴‏)‏ اگر ایلعازَر از زندگی در عالمی دیگر لذّت می‌برد،‏ رستاخیز او بر روی زمین عملی بی‌رحمانه بود.‏ با این حال در کتاب مقدّس هیچ گونه اطلاعاتی در مورد زندگی او در عالم دیگر نیامده است.‏ بی‌شک اگر او به عالمی دیگر رفته بود،‏ از آن سخن می‌گفت.‏ جالب این که عیسی مرگ ایلعازَر را به خواب تشبیه کرد و بدین شکل نشان داد که ایلعازَر پس از مرگ،‏ از هیچ چیز آگاهی نداشت.‏—‏یوحنا ۱۱:‏۱۱-‏۱۴‏.‏