آیا کتاب مقدّس می‌تواند به ما کمک کند تا احساس گناه نکنیم؟‏

پخش

پاسخ کتاب مقدّس

بله.‏ کتاب مقدّس می‌تواند به ما کمک کند تا با احساس گناه عاقلانه برخورد کنیم.‏ (‏مزمور ۳۲:‏۱-‏۵‏)‏ اگر مرتکب خطایی شده‌ایم ولی واقعاً پشیمانیم،‏ خدا ما را می‌بخشد و کمکمان می‌کند تا احساس آرامش کنیم.‏ (‏مزمور ۸۶:‏۵‏)‏ کتاب مقدّس نشان می‌دهد که گاهی احساس گناه می‌تواند مفید باشد؛‏ چون ما را از انجام کار نادرست باز می‌دارد و باعث می‌شود که در آینده از آن دوری کنیم.‏ (‏مزمور ۵۱:‏۱۷؛‏ امثال ۱۴:‏۹‏)‏ با این وجود،‏ کتاب مقدّس توصیه می‌کند که بیش از حد احساس گناه نداشته باشیم و خود را در نظر خدا بی‌ارزش ندانیم.‏ اگر چنین دیدی نسبت به خود داشته باشیم،‏ ممکن است ‹از شدّت اندوه از پا در آییم.‏›—‏۲قُرِنتیان ۲:‏۷‏.‏

چه چیزهایی در ما احساس گناه ایجاد می‌کند؟‏

ما ممکن است به دلایل مختلفی احساس گناه کنیم.‏ شاید کسی را که دوستش داریم رنجانده باشیم یا اصولی را که به آن باور داریم زیر پا گذاشته باشیم.‏ گاهی هم شاید بدون آن که مرتکب گناهی شده باشیم،‏ احساس گناه کنیم.‏ برای مثال،‏ اگر انتظارات بیش از حد از خودمان داشته باشیم،‏ احتمال دارد که هر گاه طبق انتظاراتمان رفتار نکنیم،‏ بی‌جهت احساس گناه کنیم.‏ به این دلیل کتاب مقدّس ما را تشویق می‌کند تا انتظارات معقولی از خود داشته باشیم.‏—‏جامعه ۷:‏۱۶‏.‏

چگونه می‌توانم با احساس گناه کنار بیایم؟‏

اجازه ندهید احساس گناه شما را فلج کند.‏ در عوض،‏ هر آنچه از دستتان بر می‌آید برای جبران کردن آن انجام دهید.‏ اما چگونه می‌توان چنین کرد؟‏

به خطاهای خود اعتراف کنید.‏ در دعا بخشش یَهُوَه a خدا را بطلبید.‏ (‏مزمور ۳۸:‏۱۸؛‏ لوقا ۱۱:‏۴‏)‏ اگر حقیقتاً با احساس پشیمانی توبه کنید و تلاش کنید تا دیگر آن خطا را تکرار نکنید،‏ می‌توانید اطمینان داشته باشید که خدا به شما توجه می‌کند و دعایتان را می‌شنود‏.‏ (‏۲تواریخ ۳۳:‏۱۳؛‏ مزمور ۳۴:‏۱۸‏)‏ او قلب انسان‌ها را می‌بیند؛‏ کاری که ما قادر به انجام آن نیستیم.‏ خدا ‹امین و عادل است و گناهان ما را می‌بخشد؛‏› خصوصاً وقتی می‌بیند که تمام تلاشمان را می‌کنیم تا آن خطا را تکرار نکنیم.‏—‏۱یوحنا ۱:‏۹؛‏ امثال ۲۸:‏۱۳‏.‏

البته،‏ اگر کسی را برنجانیم،‏ باید به خطایمان اعتراف کنیم و صادقانه از او عذرخواهی کنیم.‏ شاید این کار آسانی نباشد!‏ برای این منظور باید شجاع و فروتن باشیم.‏ عذرخواهی صادقانه باعث می‌شود که بار سنگینی از روی دوشمان برداشته شود و صلح و آشتی دوباره بین ما برقرار شود.‏—‏مَتّی ۳:‏۸؛‏ ۵:‏۲۳،‏ ۲۴‏.‏
روی آیاتی که رحمت خدا را نشان می‌دهد تعمّق کنید.‏ برای مثال ۱یوحنا ۳:‏۱۹،‏ ۲۰ را در نظر بگیرید.‏ در آنجا آمده است که ممکن است ‹دلمان ما را محکوم کند،‏› یعنی دائماً از خودمان انتقاد کنیم و خودمان را لایق محبت خدا ندانیم.‏ اما در این آیه همچنین آمده است که «خدا از دل ما بزرگ‌تر است.‏» او همه چیز را در مورد ما می‌داند و احساسات و ضعف‌های ما را کاملاً درک می‌کند.‏ او همچنین می‌داند که ناکاملیم و تمایل به گناه در وجود ماست.‏ b (‏مزمور ۵۱:‏۵‏)‏ به این دلیل او کسانی را که از خطاهای خود واقعاً پشیمانند،‏ می‌بخشد.‏—‏مزمور ۳۲:‏۵‏.‏
در گذشته زندگی نکنید.‏ در کتاب مقدّس نمونهٔ مردان و زنانی آمده است که از راه‌های بد خود بازگشتند.‏ به عنوان مثال می‌توان به سولُس تارسوسی که بعدها پولُس رسول نام گرفت اشاره کرد.‏ او به عنوان یک فَریسی به آزار و اذیت پیروان عیسی می‌پرداخت.‏ (‏اعمال ۸:‏۳؛‏ ۹:‏۱،‏ ۲،‏ ۱۱‏)‏ اما زمانی که متوجه شد در واقع با خدا و مسیح مخالفت می‌کند،‏ توبه کرد و از راه‌های بد خود بازگشت و مسیحی‌ای نمونه شد.‏ البته پولُس عمیقاً از رفتارهای گذشتهٔ خود پشیمان بود اما در گذشته زندگی نمی‌کرد.‏ او از رحمت عظیم خدا نسبت به خود آگاه بود و مبشّری غیور شد.‏ او هیچ گاه امید زندگی ابدی را از دست نداد.‏—‏فیلیپیان ۳:‏۱۳،‏ ۱۴‏.‏

آیات کتاب مقدّس در رابطه با احساس گناه و بخشش

مزمور ۵۱:‏۱۷‏:‏ «خدایا،‏ دل شکسته و توبه‌کار را خوار نخواهی شمرد.‏»‏

مفهوم آن:‏ اگر از خطاهای خود واقعاً پشیمانید و توبه کرده‌اید خدا رحمت نشان می‌دهد و شما را رد نمی‌کند.‏

امثال ۲۸:‏۱۳‏:‏ «هر که نافرمانیهای خود را بپوشاند،‏ کامیاب نخواهد شد،‏ اما هر که آنها را اعتراف کند و ترک نماید،‏ رحمت خواهد یافت.‏»‏

مفهوم آن:‏ اگر به گناهان خود پیش خدا اعتراف کنیم و دیگر آن را تکرار نکنیم او ما را می‌بخشد.‏

اِرْمیا ۳۱:‏۳۴‏:‏ «تقصیر ایشان را خواهم آمرزید و گناهشان را دیگر به یاد نخواهم آورد.‏»‏

مفهوم آن:‏ هنگامی که خدا گناهان ما را می‌بخشد،‏ دیگر به آن اشاره نمی‌کند.‏ او واقعاً ما را می‌بخشد.‏

a یَهُوَه نام شخصی خداست.‏—‏خروج ۶:‏۳‏.‏

b تمایل به گناه از اولین انسان یعنی آدم به ما به ارث رسیده است.‏ آدم و حوّا بر ضدّ خدا گناه کردند،‏ در نتیجه زندگی کاملشان را از دست دادند و ناکاملی به فرزندانشان به ارث رسید.‏—‏پیدایش ۳:‏۱۷-‏۱۹؛‏ رومیان ۵:‏۱۲‏.‏