ΠΡΙΝ από δέκα περίπου χρόνια, ο Γκρεγκόριο και η Μαριλού, ένα ζευγάρι που τότε ήταν λίγο πάνω από τα 30, υπηρετούσαν ως σκαπανείς στη Μανίλα ενώ παράλληλα είχαν εργασία πλήρους απασχόλησης. Δεν ήταν κάτι εύκολο, αλλά τα κατάφερναν. Κάποια στιγμή, η Μαριλού έγινε διευθύντρια στην τράπεζα όπου εργαζόταν. «Είχαμε καλές δουλειές και ζούσαμε πολύ άνετα», λέει. Τα πράγματα, μάλιστα, πήγαιναν τόσο καλά από οικονομική άποψη ώστε αποφάσισαν να χτίσουν το σπίτι των ονείρων τους σε μια προνομιούχα τοποθεσία περίπου 20 χιλιόμετρα ανατολικά της Μανίλα. Υπέγραψαν, λοιπόν, συμβόλαιο με μια κατασκευαστική εταιρία και κανόνισαν να πληρώνουν μηνιαίες δόσεις επί δέκα χρόνια.

Η Μαριλού αφηγείται: «Η καινούρια μου δουλειά απορροφούσε τόσο πολύ από το χρόνο και την ενεργητικότητά μου ώστε η όρεξή μου για πνευματικές δραστηριότητες ελαττώθηκε. Ένιωθα ότι έκλεβα τον Ιεχωβά». Και εξηγεί: «Δεν μπορούσα πλέον να δίνω στον Ιεχωβά το χρόνο που αφιέρωνα πριν στην υπηρεσία του». Στενοχωρημένοι με την όλη κατάσταση, ο Γκρεγκόριο και η Μαριλού κάθησαν μια μέρα και συζήτησαν προς τα πού πήγαινε η ζωή τους. Ο Γκρεγκόριο  λέει: «Θέλαμε να αλλάξουμε κάτι αλλά δεν ξέραμε τι ακριβώς να κάνουμε. Συζητήσαμε πώς θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε πληρέστερα τη ζωή μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά, ιδίως μιας και δεν είχαμε παιδιά. Προσευχηθήκαμε στον Ιεχωβά για κατεύθυνση».

Εκείνη την περίοδο, άκουσαν διάφορες ομιλίες σχετικά με την υπηρεσία εκεί όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για ευαγγελιζομένους της Βασιλείας. «Νιώσαμε ότι αυτές οι ομιλίες ήταν η απάντηση του Ιεχωβά στις προσευχές μας», λέει ο Γκρεγκόριο. Προσευχήθηκαν για περισσότερη πίστη ώστε να βρουν το θάρρος να πάρουν τις σωστές αποφάσεις. Ένα μεγάλο εμπόδιο ήταν το σπίτι που έχτιζαν. Είχαν ήδη πληρώσει τις δόσεις τριών ετών. Τι θα έκαναν; Η Μαριλού λέει: «Αν διακόπταμε το συμβόλαιο, θα χάναμε όλα όσα είχαμε πληρώσει ως τότε—ένα σεβαστό ποσό. Αλλά διακρίναμε ότι ήταν ζήτημα προτεραιοτήτων—θα βάζαμε πρώτα το θέλημα του Ιεχωβά ή τις δικές μας επιθυμίες;» Έχοντας υπόψη τα λόγια του αποστόλου Παύλου ότι προτίμησε να «ζημιωθεί», ακύρωσαν το συμβόλαιο, παραιτήθηκαν από τις δουλειές τους, πούλησαν τα περισσότερα πράγματά τους και μετακόμισαν σε ένα απομονωμένο χωριό στο νησί Παλάβαν, περίπου 480 χιλιόμετρα νότια της Μανίλα.—Φιλιπ. 3:8.

Προτού φύγουν, είχαν προσπαθήσει να προετοιμαστούν για μια απλή ζωή, αλλά δεν μπορούσαν να φανταστούν τι τους περίμενε μέχρι που έφτασαν τελικά στον προορισμό τους. «Πάθαμε σοκ», λέει η Μαριλού. «Ούτε ηλεκτρικό ρεύμα ούτε ανέσεις. Για να βράσουμε ρύζι, αντί να γυρίσουμε απλώς ένα κουμπί, έπρεπε να κόψουμε ξύλα και να ανάψουμε φωτιά. Μου έλειπαν οι βόλτες στα μαγαζιά, τα εστιατόρια και άλλα πράγματα που προσφέρει η ζωή στην πόλη». Παρ’ όλα αυτά, υπενθύμιζαν στον εαυτό τους γιατί μετακόμισαν, και μέσα σε λίγο καιρό κατάφεραν να προσαρμοστούν. Η Μαριλού συνεχίζει: «Τώρα μου αρέσει να παρατηρώ την ομορφιά της φύσης, όπως για παράδειγμα τον έναστρο νυχτερινό ουρανό. Πιο πολύ από όλα όμως, χαίρομαι να βλέπω τα χαμογελαστά πρόσωπα των ανθρώπων όταν τους κηρύττουμε. Υπηρετώντας εδώ, έχουμε “μάθει το μυστικό” της αυτάρκειας».—Φιλιπ. 4:12.

Ο Γκρεγκόριο αφηγείται: «Όταν φτάσαμε εδώ, υπήρχαν μόνο τέσσερις Μάρτυρες. Χάρηκαν πάρα πολύ που άρχισα να κάνω δημόσια ομιλία κάθε εβδομάδα και που έψελναν τους ύμνους της Βασιλείας με τη συνοδεία της κιθάρας μου». Μέσα σε έναν χρόνο, το ζευγάρι είδε αυτόν το μικρό όμιλο να γίνεται μια ακμάζουσα εκκλησία 24 ευαγγελιζομένων. Ο Γκρεγκόριο λέει: «Η αγάπη που εισπράττουμε σε αυτή την εκκλησία μάς συγκινεί βαθιά». Σήμερα, έπειτα από έξι χρόνια υπηρεσίας σε εκείνη την απομονωμένη περιοχή, μπορούν να πουν: «Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη χαρά που νιώθεις όταν βλέπεις την πνευματική αύξηση. Τώρα περισσότερο από ποτέ, η ζωή μας είναι γεμάτη νόημα».

Στις Φιλιππίνες, σχεδόν 3.000 αδελφοί και αδελφές έχουν μετακομίσει σε περιοχές όπου υπάρχει μεγάλη ανάγκη για ευαγγελιζομένους της Βασιλείας. Μεταξύ αυτών είναι και περίπου 500 άγαμες αδελφές. Πάρτε για παράδειγμα την Κάρεν.

Η Κάρεν, η οποία είναι τώρα γύρω στα 25, μεγάλωσε στο Μπαγκάο του Καγκαγιάν. Από την εφηβεία της, σκεφτόταν να επεκτείνει τη διακονία της. Η ίδια αφηγείται: «Γνωρίζοντας ότι ο καιρός που απομένει έχει ελαττωθεί και ότι χρειάζεται να ακούσουν το άγγελμα της Βασιλείας άνθρωποι κάθε είδους, ήθελα να υπηρετήσω εκεί όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για κήρυκες». Αν και ορισμένοι συγγενείς της την παρότρυναν να επιδιώξει ανώτερη εκπαίδευση αντί να μετακομίσει σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος για να κηρύξει, η Κάρεν προσευχήθηκε στον Ιεχωβά για κατεύθυνση. Μίλησε επίσης με άτομα που υπηρετούν σε απομονωμένες περιοχές. Στα 18 της, μετακόμισε σε μια τέτοια περιοχή περίπου 65 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη της.

Ο τομέας της μικρής εκκλησίας την οποία πήγε να υποστηρίξει περιλαμβάνει μια ορεινή περιοχή κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού. Η Κάρεν θυμάται: «Μόνο και μόνο για να πάμε από το Μπαγκάο στην καινούρια εκκλησία, περπατήσαμε τρεις μέρες, ανεβοκατεβαίνοντας βουνά και διασχίζοντας ποτάμια πάνω από 30 φορές». Και προσθέτει: «Για να κάνω μερικές Γραφικές μελέτες, περπατάω έξι ώρες, διανυκτερεύω στο σπίτι του ατόμου με το οποίο μελετάω και την επομένη περπατάω άλλες έξι ώρες για να γυρίσω στο σπίτι». Αξίζει όλος αυτός ο κόπος; «Είναι φορές που τα πόδια μου πονούν», λέει η Κάρεν, προσθέτοντας με πλατύ χαμόγελο: «Αλλά έχω κάνει μέχρι και 18 Γραφικές μελέτες. “Έχω γευτεί και έχω δει ότι ο Ιεχωβά είναι αγαθός”!»—Ψαλμ. 34:8.

Τι ήταν αυτό που υποκίνησε τη Σούκι, μια άγαμη αδελφή λίγο πάνω από τα 40, να μετακομίσει από τις Ηνωμένες Πολιτείες στις Φιλιππίνες; Το 2011 παρακολούθησε μια συνέλευση περιοχής όπου έδωσε συνέντευξη ένα αντρόγυνο. Ανέφεραν πως πούλησαν τα περισσότερα πράγματά τους για να μετακομίσουν στο Μεξικό και να βοηθήσουν στο έργο κηρύγματος εκεί. «Αυτή η συνέντευξη», λέει η Σούκι, «με έκανε να σκεφτώ κάποιους στόχους τους οποίους δεν είχα σκεφτεί ως τότε». Όταν λοιπόν έμαθε ότι υπήρχε μεγάλη ανάγκη να δοθεί μαρτυρία σε ανθρώπους που μιλούσαν τη γλώσσα παντζάμπι και ζούσαν στις Φιλιππίνες, αποφάσισε να πάει και να βοηθήσει, μιας και η ίδια είναι ινδικής καταγωγής. Συνάντησε άραγε εμπόδια;

«Δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω τι να κρατήσω και τι να πουλήσω», λέει η Σούκι. «Επίσης, έπειτα από 13 χρόνια άνετης ζωής σε δικό μου διαμέρισμα, πήγα να μείνω με την οικογένειά μου, έχοντας όλα μου τα πράγματα μέσα σε κούτες. Δεν ήταν εύκολο,  αλλά με βοήθησε να προετοιμαστώ για μια απλή ζωή». Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισε αφού μετακόμισε στις Φιλιππίνες; «Οι μεγαλύτερες δυσκολίες ήταν η φοβία μου για τα ζωύφια και η νοσταλγία που ένιωθα. Έμαθα να στηρίζομαι στον Ιεχωβά όσο ποτέ προηγουμένως!» Άξιζε η προσπάθεια; Η Σούκι λέει χαμογελώντας: «Ο Ιεχωβά μάς προτρέπει: “Δοκιμάστε με, αν δεν εκχύσω πάνω σας ευλογία”. Αυτά τα λόγια παίρνουν σάρκα και οστά όποτε ακούω κάποια οικοδέσποινα να με ρωτάει: “Πότε θα ξανάρθεις; Έχω πολλές ερωτήσεις”. Νιώθω μεγάλη χαρά και ικανοποίηση επειδή μπορώ να βοηθάω ανθρώπους που πεινούν πνευματικά!» (Μαλ. 3:10) Και προσθέτει: «Ειλικρινά, το δυσκολότερο κομμάτι ήταν να πάρω την απόφαση να μετακομίσω. Από τη στιγμή που την πήρα, ήταν εντυπωσιακό να βλέπω πώς ο Ιεχωβά φρόντιζε για όλα τα άλλα».

Ο Σίμε, ένας παντρεμένος αδελφός κοντά στα 40 από τις Φιλιππίνες, βρήκε επικερδή εργασία σε μια χώρα της Μέσης Ανατολής. Ενώ βρισκόταν εκεί, τα λόγια ενός επισκόπου περιοχής και μια ομιλία από κάποιο μέλος του Κυβερνώντος Σώματος τον υποκίνησαν να βάλει τον Ιεχωβά πρώτο στη ζωή του. «Αλλά η σκέψη να παραιτηθώ από τη δουλειά μου μού φαινόταν εφιαλτική», λέει ο Σίμε. Και όμως, παραιτήθηκε και επέστρεψε στις Φιλιππίνες. Σήμερα, αυτός και η σύζυγός του, η Χάιντι, υπηρετούν στο Νταβάο ντελ Σουρ, στο νότιο τμήμα της χώρας, όπου υπάρχει ανάγκη για κήρυκες της Βασιλείας προκειμένου να καλύψουν τον αχανή τομέα. «Κοιτώντας στο παρελθόν», λέει ο ίδιος, «είμαι ευγνώμων που ξεπέρασα το φόβο μήπως χάσω τη δουλειά μου και έβαλα τον Ιεχωβά στην πρώτη θέση. Τίποτα δεν προσφέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να δίνεις στον Ιεχωβά το καλύτερο που έχεις!»

Όταν ο Ραμίλο και η Τζούλιετ, ένα ζευγάρι σκαπανέων λίγο πάνω από τα 30, έμαθαν ότι μια εκκλησία γύρω στα 30 μόλις χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους χρειαζόταν βοήθεια, προσφέρθηκαν να την υποστηρίξουν. Κάθε εβδομάδα λοιπόν, με βροχή και με λιακάδα, κάνουν αρκετές διαδρομές με τη μοτοσικλέτα τους για τις συναθροίσεις και το έργο κηρύγματος. Αν και δεν είναι εύκολο να διασχίζουν κακοτράχαλους δρόμους και κρεμαστές γέφυρες, είναι ευτυχισμένοι που επέκτειναν τη διακονία τους. Ο Ραμίλο λέει: «Και οι δύο μαζί διεξάγουμε 11 Γραφικές μελέτες! Η υπηρεσία εκεί όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη απαιτεί θυσίες, αλλά μας γεμίζει ικανοποίηση!»—1 Κορ. 15:58.

Θα θέλατε να μάθετε περισσότερα σχετικά με την υπηρεσία εκεί όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για ευαγγελιζομένους της Βασιλείας είτε στη χώρα σας είτε στο εξωτερικό; Αν ναι, μιλήστε με τον επίσκοπο της περιοχής σας και διαβάστε το άρθρο «Μπορείτε Εσείς να “Περάσετε στη Μακεδονία”;» στη Διακονία Μας της Βασιλείας του Αυγούστου 2011.