Η ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ συχνά αποκαλείται χώρα των λιμνών και των ηφαιστείων. Καύχημά της είναι η λίμνη Νικαράγουα—η μεγαλύτερη λίμνη της Κεντρικής Αμερικής. Οι αυτόχθονες φυλές την ονομάζουν Κοσιμπόλκα, δηλαδή «Γλυκιά Θάλασσα». Έχει εκατοντάδες νησιά και είναι η μόνη λίμνη γλυκού νερού η οποία φιλοξενεί ωκεάνιο ζωικό κόσμο, όπως καρχαρίες, ξιφίες και ταρπόν.

Στη Νικαράγουα βρίσκεται επίσης μια από τις πιο απομονωμένες περιοχές της Κεντρικής Αμερικής—η Ακτή του Κουνουπιού. Πρόκειται για μια λωρίδα γης πλάτους 65 χιλιομέτρων που διατρέχει το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής ακτογραμμής και συνεχίζει στη γειτονική Ονδούρα. Οι Μισκίτο (παραλλαγή του ονόματος Μοσκίτο) είναι ένας από τους αρκετούς αυτόχθονες πληθυσμούς στη Νικαράγουα των οποίων η ιστορία ανάγεται πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων τον 16ο αιώνα.

Οι Μισκίτο έχουν ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς και ιδιαίτερα έθιμα. Για παράδειγμα, στη γλώσσα τους δεν θα βρείτε επίσημες λέξεις, όπως «Κύριε» ή «Κυρία», για να προσφωνήσετε κάποιον. Στις αγροτικές κοινωνίες, οι νεότεροι αποκαλούν τους μεγαλύτερους «Θείε» ή «Θεία», είτε είναι συγγενείς είτε όχι. Ένα παλιό έθιμο αυτής της  φυλής είναι να χαιρετάει μια γυναίκα στενούς φίλους ή συγγενείς αγγίζοντας με το μάγουλό της το μάγουλο του άλλου ατόμου. Τότε, η γυναίκα που ξεκίνησε τον χαιρετισμό παίρνει μια ανάσα από τη μύτη της.