ΟΙ ΜΠΑΑΚΑ—που είναι επίσης γνωστοί ως Πυγμαίοι—ήταν πιθανότατα οι πρώτοι κάτοικοι του Καμερούν. Έπειτα, το 16ο αιώνα, ήρθαν οι Πορτογάλοι. Και μερικούς αιώνες αργότερα, οι Φουλάνι—ένας Μουσουλμανικός λαός—κατέκτησαν το βόρειο Καμερούν. Σήμερα, το 40% των κατοίκων δηλώνουν Χριστιανοί, το 20% είναι Μουσουλμάνοι και το υπόλοιπο 40% ανήκουν σε παραδοσιακές αφρικανικές θρησκείες.

Οι κάτοικοι των αγροτικών περιοχών είναι ονομαστοί για τη φιλοξενία τους. Χαιρετούν τους επισκέπτες, τους προσκαλούν στο σπίτι τους και τους φιλεύουν νερό και φαγητό. Αν κάποιος αρνηθεί τη φιλοξενία, ο οικοδεσπότης θα το εκλάβει ως προσβολή, ενώ αν τη δεχτεί, θα το θεωρήσει τιμή του.

Η συζήτηση ξεκινάει χαιρετώντας τα μέλη της οικογένειας και ρωτώντας αν είναι καλά. Η εθιμοτυπία μάλιστα προστάζει να ρωτούν ακόμα και τι κάνουν τα ζώα! «Όταν έρθει η ώρα να φύγει ο επισκέπτης, δεν λέμε απλώς ένα σκέτο “αντίο”», λέει ένας ντόπιος, ο Τζόζεφ.  «Όπως είθισται, ο οικοδεσπότης θα τον συνοδεύσει μέχρι κάποιο σημείο της διαδρομής συνεχίζοντας την κουβέντα μαζί του. Και τελικά, κάποια στιγμή θα τον αποχαιρετήσει και θα επιστρέψει σπίτι του. Αν σε κάποιον ξένο κάνουν κάτι λιγότερο, εκείνος μπορεί να νιώσει ότι δεν είναι ιδιαίτερα καλοδεχούμενος».

Μερικές φορές, μια παρέα φίλων τρώει από το ίδιο πιάτο—ενίοτε με τα χέρια. Στο Καμερούν, αυτό το έθιμο είναι ισχυρό σημάδι ενότητας. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα έχει χρησιμοποιηθεί για να ξαναφέρει κοντά ανθρώπους που η φιλία τους είχε εξασθενήσει για τον άλφα ή βήτα λόγο. Κατά μία έννοια, ένα γεύμα που τρώγεται από κοινού είναι ένας τρόπος για να πεις: «Τώρα έχουμε ειρήνη».