ΤΟ Φεβρουάριο του 1987, ένας 85χρονος επέλεξε να σταματήσει την αιμοκάθαρση που έκανε σε τακτά διαστήματα για να διατηρείται στη ζωή. Δύο εβδομάδες αργότερα, πέθανε ήσυχα στο σπίτι του, έχοντας στο πλάι του το μοναχογιό του.

Εκείνο το τελευταίο διάστημα που πέρασαν μαζί οι δυο τους τούς έδωσε την ευκαιρία να κάνουν σκέψεις γύρω από ένα θέμα το οποίο είχαν συζητήσει και παλιότερα: Είναι δυνατόν να υπάρξει ζωή πέρα από τον τάφο; Ο πατέρας, ένας άνθρωπος με πανεπιστημιακή μόρφωση, ήταν σκεπτικιστής. Είχε επηρεαστεί από τη διδασκαλία της εξέλιξης και τον απωθούσε η υποκρισία της θρησκείας. Έλεγε πως ήταν αγνωστικιστής​—δηλαδή πίστευε πως το αν υπάρχει Θεός ή όχι είναι κάτι το άγνωστο.

Ο γιος, επιθυμώντας να δώσει στον πατέρα του παρηγοριά και ελπίδα, του εξήγησε γιατί είναι πράγματι δυνατόν να υπάρξει ζωή πέρα από τον τάφο. Καθώς ο θάνατος πλησίαζε, ο πατέρας παραδέχτηκε ότι το να ζήσει ξανά, με ανανεωμένο σφρίγος και υγεία, θα ήταν επιθυμητό.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, αν όχι όλοι, θα ήθελαν να ξαναζήσουν, αν μπορούσαν να το κάνουν αυτό με αποκαταστημένη υγεία και σφρίγος σε έναν κόσμο όπου θα επικρατεί ειρήνη. Οι άνθρωποι δεν είναι όπως τα ζώα, τα οποία περιγράφονται στην Αγία Γραφή ως πλάσματα «χωρίς λογική» ή «ενστικτώδη». (2 Πέτρου 2:12· Η Καινή Διαθήκη, Ν. Ι. Σωτηροπούλου) Εμείς θάβουμε τους νεκρούς μας. Κάνουμε σκέψεις για το μέλλον. Δεν θέλουμε να γεράσουμε, να αρρωστήσουμε και να πεθάνουμε. Και όμως, αυτά τα γεγονότα είναι πραγματικότητες τις οποίες βιώνουν οι άνθρωποι.

Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε σοβαρά τα πράγματα όταν πλησιάζει ο θάνατος, είτε ο δικός μας είτε κάποιου προσφιλούς μας. Ωστόσο, η Γραφή μάς παροτρύνει να αντιμετωπίζουμε θαρραλέα το θάνατο, λέγοντας: «Καλύτερα να πάει κανείς σε σπίτι πένθους παρά να πάει σε σπίτι συμποσίου». Και προσθέτει: «Ο ζωντανός πρέπει να το βάλει στην καρδιά του». (Εκκλησιαστής 7:2) Γιατί θα πρέπει κάποιος να βάλει το ζήτημα του θανάτου στην καρδιά του, δηλαδή να κάνει βαθιές σκέψεις γύρω από αυτό;

Ένας λόγος είναι το γεγονός ότι έχουμε την έμφυτη επιθυμία να ζούμε και να απολαμβάνουμε τη ζωή με ειρήνη και ασφάλεια. Η ιδέα του θανάτου​—της ανυπαρξίας—​είναι κάτι το οποίο απεχθανόμαστε εκ φύσεως. Μας είναι δύσκολο, αν όχι σχεδόν αδύνατον, να το αποδεχτούμε. Η Γραφή εξηγεί το γιατί: «Την αιωνιότητα έβαλε [ο Θεός] στην καρδιά τους». (Εκκλησιαστής 3:11) Θέλουμε να ζήσουμε​—όχι να πεθάνουμε. Για σκεφτείτε: Θα ήταν αυτή η επιθυμία τόσο ισχυρή αν δεν ήταν ο αρχικός σκοπός του Δημιουργού μας να ζούμε για πάντα; Είναι δυνατόν να υπάρξει μια καινούρια ζωή με ατέλειωτη υγεία και ευτυχία;

Πέρσι, Το Περιοδικό της Αμερικανικής Ένωσης Συνταξιούχων (AARP The Magazine) περιείχε ένα άρθρο με τίτλο «Ζωή Μετά Θάνατον». Πολυάριθμες συνεντεύξεις που δόθηκαν από άτομα ηλικίας άνω των 50 ετών αποκάλυψαν ότι «σχεδόν τα τρία τέταρτα (το 73 τοις εκατό) συμφωνούν με τη δήλωση: “Πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή”». Από την άλλη πλευρά, το περιοδικό ανέφερε ότι σχεδόν το ένα τέταρτο συμφωνούσε με τη δήλωση: «Πιστεύω πως, όταν πεθάνω, αυτό είναι το τέλος». Εντούτοις, θέλουν πραγματικά να το πιστεύουν αυτό οι άνθρωποι;

Στο ίδιο άρθρο, παρατέθηκαν τα λόγια του Τομ, ενός Καθολικού από τη Νέα Υόρκη: «Στα κηρύγματα λένε πως υπάρχει μετά θάνατον ζωή. Η άποψή μου είναι πως τα κηρύγματα λένε πολλά και διάφορα. Ο καθένας πρέπει να βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του. Εγώ πηγαίνω στη Θεία Λειτουργία. Ζω τη ζωή μου σαν να υπάρχει μετά θάνατον  ζωή, αλλά δεν πιστεύω ότι υπάρχει. Αν όντως υπάρχει, τότε ακόμη καλύτερα».

Πολλοί έχουν τις ίδιες αμφιβολίες με τον Τομ​—όπως ο πατέρας που αναφέρθηκε στην εισαγωγή, ο οποίος έλεγε συχνά στο γιο του: «Η πίστη στη θρησκεία είναι για εκείνους που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα του θανάτου». Ωστόσο, όπως παραδέχτηκε τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι σκεπτικιστές, η πίστη σε έναν παντοδύναμο Δημιουργό παρέχει εξήγηση για κάποια θαύματα τα οποία διαφορετικά θα ήταν ακατανόητα.

Παραδείγματος χάρη, μόλις τρεις εβδομάδες μετά τη σύλληψη, το ανθρώπινο έμβρυο αρχίζει να σχηματίζει τα εγκεφαλικά κύτταρα. Αυτά τα κύτταρα πολλαπλασιάζονται κατά κύματα—μερικές φορές δημιουργούνται μέχρι και διακόσιες πενήντα χιλιάδες νέα κύτταρα το λεπτό! Εννιά μήνες αργότερα γεννιέται ένα μωρό του οποίου ο εγκέφαλος έχει τη θαυμαστή δυνατότητα της μάθησης. Ο μοριακός βιολόγος Τζέιμς Γουότσον αποκάλεσε τον ανθρώπινο εγκέφαλο «το πιο πολύπλοκο πράγμα που έχουμε ανακαλύψει ως τώρα στο σύμπαν μας».

Όταν εσείς σκέφτεστε τέτοια θαύματα, νιώθετε δέος όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι; Σας έχουν βοηθήσει άραγε τέτοιου είδους στοχασμοί να βρείτε απάντηση στο ερώτημα που έθεσε κάποιος πριν από πολύ καιρό: «Αν ο ακμαίος άνθρωπος πεθάνει, μπορεί να ξαναζήσει;» Ο άνθρωπος αυτός απάντησε στον Θεό με πεποίθηση: «Θα καλέσεις, και εγώ θα σου απαντήσω. Θα έχεις λαχτάρα για το έργο των χεριών σου».​—Ιώβ 14:14, 15.

Ασφαλώς, είναι κατάλληλο να εξετάσουμε τις αποδείξεις που μας παρέχουν το λόγο για να πιστεύουμε ότι είναι δυνατόν να υπάρξει ζωή μετά θάνατον.