1. Ιεχωβά, εσύ με βλέπεις

όταν πλαγιάζω μα κι όταν ξυπνώ.

Συ ερευνάς τις σκέψεις της καρδιάς μου,

γνωρίζεις ό,τι και να κάνω

κι ό,τι πω.

Κρυφά όταν διαμορφωνόμουν,

πριν γεννηθώ, με είχες δει εσύ.

Είν’ όλα στο βιβλίο σου γραμμένα,

κι εγώ υμνώ τη φοβερή σου

την ισχύ.

Η γνώση σου, το νιώθει η ψυχή μου,

εμπνέει δέος, είναι θαυμαστή.

Αν φοβηθώ πως μ’ έζωσε σκοτάδι,

το πνεύμα σου θα δώσει διαφυγή.

Πού να κρυφτώ από εσένα;

Στον Τάφο ή στη θάλασσα βαθιά;

Στον ουρανό ή στο πυκνό σκοτάδι;

Όπου κι αν πάω, θα ’σαι ’κεί,

Ιεχωβά.