Τον Ιούλιο του 1951, η μικρή εκκλησία της Τζακάρτα συγκεντρώθηκε για να υποδεχτεί τον Πίτερ Βαντερχέκεν, τον πρώτο εκπαιδευμένο ιεραπόστολο της Γαλαάδ που ήρθε στην Ινδονησία. Μέχρι το τέλος του έτους, είχαν φτάσει άλλοι 13 ιεραπόστολοι από την Αυστραλία, τη Γερμανία και την Ολλανδία, και ως αποτέλεσμα ο αριθμός των ευαγγελιζομένων στη χώρα σχεδόν διπλασιάστηκε.

«Φανταζόμουν ότι θα πήγαινα από σπίτι σε σπίτι και θα επικοινωνούσα με τους ανθρώπους κάνοντας νοήματα», θυμάται η Φρεντρίκα Ρένσκερς, μια Ολλανδή ιεραπόστολος. «Επειδή όμως πολλοί άνθρωποι μιλούσαν ολλανδικά, στην αρχή κήρυττα κυρίως σε αυτή τη γλώσσα». Ο Ρόναλντ Τζάκα από την Αυστραλία ανέφερε: «Μερικοί από εμάς χρησιμοποιούσαμε μια κάρτα μαρτυρίας με ένα σύντομο τυπωμένο άγγελμα στην ινδονησιακή. Κάθε φορά πριν χτυπήσω την πόρτα, κοίταζα την κάρτα και προσπαθούσα να αποστηθίσω τα λόγια».

Με τους ιεραποστόλους να πρωτοστατούν δυναμικά στο έργο, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων αυξήθηκε από 34 σε 91 μέσα σε έναν μόλις χρόνο. Την 1η Σεπτεμβρίου 1951, ιδρύθηκε ένα γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στο σπίτι του Αντρέ Ελίας στην κεντρική Τζακάρτα. Ο Ρόναλντ Τζάκα διορίστηκε υπηρέτης τμήματος.

Τον Νοέμβριο του 1951, ο Πίτερ Βαντερχέκεν διορίστηκε στο Μανάντο του βόρειου Σουλαβέσι, όπου ο Θίο Ράτου και η γυναίκα του είχαν δημιουργήσει έναν μικρό όμιλο. Οι περισσότεροι ντόπιοι ήταν κατ’ όνομα Χριστιανοί και έδειχναν μεγάλο σεβασμό για τον Λόγο του Θεού. Πολλοί  οικοδεσπότες καλούσαν τους Μάρτυρες στο σπίτι τους και τους ζητούσαν να τους εξηγήσουν τις διδασκαλίες της Γραφής. Συχνά, οι αδελφοί μιλούσαν σε ομάδες των δέκα ατόμων. Έπειτα από ένα τέταρτο, οι ενδιαφερόμενοι έφταναν τους 50. Πριν περάσει μια ώρα, έβγαιναν όλοι στην μπροστινή αυλή όπου συγκεντρώνονταν μέχρι και 200 άτομα.

Στις αρχές του 1952, ο Άλμπερτ και η Τζιν Μάλτμπι ίδρυσαν έναν ιεραποστολικό οίκο στη Σουραμπάγια της ανατολικής Ιάβας, τη δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Ινδονησίας. Εκεί πήγαν άλλες έξι ιεραπόστολοι—η Γκέρτρουτ Οτ, η Φρεντρίκα Ρένσκερς, η Σούζι και η Μάριαν Στούβεϊ, η Έβελιν  Πλατ και η Μίμι Χαρπ. «Η πλειονότητα των ντόπιων ήταν μετριοπαθείς Μουσουλμάνοι και πολύ φιλικοί», λέει η Φρεντρίκα Ρένσκερς. «Πολλοί ήταν σαν να περίμεναν την αλήθεια, γι’ αυτό και μπορούσες εύκολα να αρχίσεις Γραφικές μελέτες. Μέσα σε τρία χρόνια, η εκκλησία της Σουραμπάγια είχε φτάσει τους 75 ευαγγελιζομένους».

Εκείνον τον καιρό, ένας Μουσουλμάνος ονόματι Άζις από την Παντάνγκ της δυτικής Σουμάτρας έγραψε στο γραφείο τμήματος και ζήτησε πνευματική βοήθεια. Ο Άζις είχε μελετήσει με Αυστραλούς σκαπανείς τη δεκαετία του 1930, αλλά έχασε κάθε επαφή μαζί τους στη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής. Κάποια στιγμή, έπεσε στα χέρια του ένα βιβλιάριο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο ίδιος έγραψε: «Όταν είδα τη διεύθυνση στην Τζακάρτα επάνω στο βιβλιάριο, αναπτερώθηκε το ηθικό μου!» Το γραφείο τμήματος έστειλε αμέσως στην Παντάνγκ τον επίσκοπο περιοχής Φρανς φαν Φλιτ, ο οποίος διαπίστωσε ότι ο Άζις είχε μιλήσει στον γείτονά του, τον Νάζαρ Ρις, έναν δημόσιο υπάλληλο που πεινούσε πνευματικά. Και οι δύο άντρες μαζί με τις οικογένειές τους γνώρισαν την αλήθεια. Ο Άζις υπηρέτησε πιστά ως πρεσβύτερος, ενώ ο Νάζαρ Ρις έγινε ειδικός σκαπανέας, και πολλά από τα παιδιά του είναι σήμερα ζηλωτές Μάρτυρες.

Λίγο αργότερα, ο Φρανς φαν Φλιτ επισκέφτηκε κάποιον αδρανή Ολλανδό αδελφό που επισκεύαζε ένα διυλιστήριο πετρελαίου στο Μπαλικπάπαν του ανατολικού Καλιμάνταν, το οποίο είχε καταστραφεί στον πόλεμο. Ο Φρανς βγήκε με τον αδελφό στο έργο και τον παρότρυνε να μελετήσει με αρκετούς ενδιαφερομένους. Προτού ο αδελφός επιστρέψει στην Ολλανδία, ίδρυσε έναν μικρό όμιλο στο Μπαλικπάπαν.

Ύστερα από λίγο καιρό, μια νεοβαφτισμένη αδελφή, η Τίτι Κούτιν, μετακόμισε στο Μπαντζαρμάσιν του νότιου Καλιμάνταν. Κήρυξε στους συγγενείς της στην κοινότητα των Νταγιάκ, βοηθώντας πολλούς να γνωρίσουν την αλήθεια. Μερικοί από αυτούς τους καινούριους αδελφούς γύρισαν  στα χωριά τους στα βάθη του Καλιμάνταν και ίδρυσαν ομίλους, οι οποίοι εξελίχθηκαν σε ισχυρές εκκλησίες.

Καθώς το έργο κηρύγματος εξαπλωνόταν ταχύτατα, οι αδελφοί χρειάζονταν ακόμα περισσότερα έντυπα στην ινδονησιακή. Το 1951, μεταφράστηκε το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής», αλλά οι αρχές αναθεώρησαν το ινδονησιακό σύστημα γραφής και, ως αποτέλεσμα, το γραφείο τμήματος έπρεπε να αναθεωρήσει τη μετάφραση. * Όταν το βιβλίο κυκλοφόρησε τελικά, είχε μεγάλη απήχηση στους Ινδονήσιους.

Το 1953, το γραφείο τμήματος τύπωσε 250 αντίτυπα της Σκοπιάς στην ινδονησιακή—ήταν η πρώτη τοπική έκδοση έπειτα από 12 χρόνια. Αρχικά, το 12σέλιδο πολυγραφημένο περιοδικό περιείχε μόνο άρθρα μελέτης. Τρία χρόνια αργότερα, οι σελίδες έφτασαν τις 16 και ένας εκδοτικός οίκος τύπωνε 10.000 αντίτυπα τον μήνα.

Η μηνιαία έκδοση του Ξύπνα! στην ινδονησιακή ξεκίνησε το 1957. Σύντομα η κυκλοφορία του έφτασε τα 10.000 αντίτυπα. Επειδή σε όλη τη χώρα υπήρχε έλλειψη στο χαρτί  εκτύπωσης, οι αδελφοί χρειάστηκε να κάνουν αίτηση ώστε να τους δοθεί άδεια για να το προμηθεύονται. Ο κυβερνητικός αξιωματούχος που ασχολήθηκε με την αίτησή τους τούς είπε: «Θεωρώ τη Μενάρα Πενγκάουαλ (Σκοπιά) ένα από τα καλύτερα περιοδικά στην Ινδονησία και θα χαρώ πολύ να σας βοηθήσω να πάρετε άδεια για το νέο σας περιοδικό».