Στις 19 Ιουνίου 1949, μια ομάδα εξόριστων Δομινικανών αποπειράθηκε να εισβάλει στη χώρα με σκοπό να ανατρέψει τον δικτάτορα Ραφαέλ Τρουχίγιο. Αν και η κυβέρνηση απέτρεψε γρήγορα την εισβολή, πήρε αυστηρά μέτρα στέλνοντας στη φυλακή όσους αρνούνταν να υπηρετήσουν  στο στρατό, αλλά και όσους θεωρούσε εχθρούς της. Ανάμεσα στους πρώτους Μάρτυρες που φυλακίστηκαν επειδή αρνήθηκαν τη στράτευση ήταν ο Λεόν, ο Ενρίκε και ο Ραφαέλ Γκλας, καθώς και κάποιοι αδελφοί που δούλευαν με τον Λεόν.

Ο Λεόν εξήγησε τι συνέβη στον ίδιο και στους συναδέλφους του. «Η στρατιωτική μυστική υπηρεσία μάς συνέλαβε και μας ανέκρινε. Αφού μας απείλησαν, μας άφησαν ελεύθερους μόνο και μόνο για να μας καλέσουν στο στρατό μερικές μέρες αργότερα, χωρίς καν να ακολουθήσουν την καθιερωμένη διαδικασία. Επειδή δεν συμμορφωθήκαμε με τις απαιτήσεις τους, μας έβαλαν φυλακή. Εκεί συναντήσαμε  άλλους τέσσερις Μάρτυρες, οι δύο από αυτούς ήταν σαρκικά μου αδέλφια. Μετά την αποφυλάκισή μας, οι αρχές μάς καταδίκασαν και πάλι. Αυτό συνέβη τρεις φορές—μας αποφυλάκιζαν και, την επόμενη μέρα ή λίγες μέρες αργότερα, μας έστελναν ξανά στη φυλακή. Την τελευταία φορά μείναμε πέντε χρόνια. Συνολικά, ζήσαμε σχεδόν εφτά χρόνια σε φυλακές».

Η ζωή εκεί ήταν μια συνεχής δοκιμασία για τους αδελφούς. Φύλακες και κρατούμενοι τους περιγελούσαν μέρα νύχτα. Ο διοικητής των φυλακών Φορτ Οσάμα, όπου κρατήθηκαν αρχικά, τους έλεγε: «Εσείς, Μάρτυρες του Ιεχωβά, όταν γίνετε μάρτυρες του Διαβόλου, ενημερώστε με για να σας αφήσω ελεύθερους». Ωστόσο, η εναντίωση δεν κλόνισε το ηθικό των πιστών εκείνων αδελφών. Ο Λεόν εξήγησε το λόγο: “Ο Ιεχωβά πάντα μας έδινε τη δύναμη να αντέχουμε. Βλέπαμε πώς επενέβαινε για χάρη μας ακόμα και σε μικρά πράγματα. Παρότι μας χτυπούσαν με γκλομπ, μαστίγια και τουφέκια, αντέχαμε επειδή ο Ιεχωβά μάς έδινε τη δύναμη”.

Οι εχθροί της αληθινής λατρείας ενέτειναν το διωγμό σε διάφορες περιοχές της χώρας. Παρ’ όλα αυτά, το Μάιο του 1950, οι ευαγγελιζόμενοι, εκτός από τους ιεραποστόλους, είχαν φτάσει τους 238, και 21 άτομα είχαν γίνει τακτικοί σκαπανείς.

Εκείνον τον καιρό, κάποιος μυστικός πράκτορας έγραψε στον Υπουργό Επικρατείας τα εξής: «Τα μέλη της αίρεσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά συνεχίζουν με πάθος τη δράση  τους σε κάθε γωνιά της πόλης [Σιουδάδ Τρουχίγιο]». Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Τονίζω για άλλη μια φορά ότι πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, επειδή με το κήρυγμα και τη δράση τους παροδηγούν την κοινή γνώμη, ειδικά τις λαϊκές μάζες».

Ο Υπουργός Εσωτερικών και Αστυνομίας, Αντόνιο Ουνγκρία, ζήτησε από τον αδελφό Μπραντ να στείλει μια επιστολή για να εξηγήσει τη θέση των Μαρτύρων όσον αφορά τη στρατιωτική υπηρεσία, το χαιρετισμό της σημαίας και την πληρωμή φόρων. Ο αδελφός έγραψε την επιστολή χρησιμοποιώντας πληροφορίες από το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής». Παρ’ όλα αυτά, στις 21 Ιουνίου 1950, ο Ουνγκρία εξέδωσε διάταγμα το οποίο έθετε υπό απαγόρευση τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο αδελφός Μπραντ διατάχθηκε να παρουσιαστεί στο γραφείο του υπουργού για να ακούσει το διάταγμα προσωπικά. Όταν ρώτησε τον Ουνγκρία αν οι ιεραπόστολοι έπρεπε να φύγουν από τη χώρα, εκείνος τον διαβεβαίωσε ότι μπορούσαν να μείνουν με την προϋπόθεση  ότι θα υπάκουαν στο νόμο και δεν θα μιλούσαν σε άλλους για τη θρησκεία τους. *