Όχι, η Γραφή δεν διδάσκει τη δοξασία “άπαξ εσώθης, διά παντός εσώθης”, η οποία είναι ευρέως διαδεδομένη σε ορισμένα μέρη του κόσμου. Ένα άτομο που έχει κερδίσει σωτηρία μέσω πίστης στον Ιησού Χριστό μπορεί να χάσει αυτή την πίστη και κατ’ επέκταση τη σωτηρία. Η Γραφή λέει ότι, για να διακρατεί κανείς πίστη, πρέπει να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια, να “αγωνίζεται σκληρά”. (Ιούδα 3, 5) Οι πρώτοι Χριστιανοί που είχαν ήδη δεχτεί τον Χριστό έλαβαν την εξής παρότρυνση: «Εξακολουθήστε να απεργάζεστε τη σωτηρία σας με φόβο και τρόμο».—Φιλιππησίους 2:12.

Γραφικά εδάφια που καταρρίπτουν τη διδασκαλία “άπαξ εσώθης, διά παντός εσώθης”

•   Η Γραφή αναφέρει σοβαρές αμαρτίες που θα εμποδίσουν κάποιον να μπει στη Βασιλεία του Θεού. (1 Κορινθίους 6:9-11· Γαλάτες 5:19-21) Τέτοιες προειδοποιήσεις θα ήταν ανούσιες αν δεν ήταν δυνατόν να χαθεί η σωτηρία. Ωστόσο, η Γραφή δείχνει ότι μερικοί που έχουν σωθεί μπορούν να πέσουν, διαπράττοντας ξανά σοβαρή αμαρτία. Για παράδειγμα, το εδάφιο Εβραίους 10:26 δηλώνει: «Αν αμαρτάνουμε εκούσια, αφού πρώτα έχουμε λάβει την ακριβή γνώση της αλήθειας, δεν απομένει πια θυσία για αμαρτίες».—Εβραίους 6:4-6· 2 Πέτρου 2:20-22.

•   Ο Ιησούς τόνισε πόσο σημαντικό είναι να διακρατούμε πίστη λέγοντας μια παραβολή στην οποία παρομοίασε τον εαυτό του με κλήμα και τους ακολούθους του με τα κλαδιά του κλήματος. Κάποια στιγμή, ορισμένοι από αυτούς θα εκδήλωναν πίστη στον Ιησού με τους καρπούς τους, δηλαδή τις πράξεις τους, αλλά αργότερα θα σταματούσαν να το κάνουν αυτό και θα “ρίχνονταν έξω σαν [άκαρπο] κλαδί”, χάνοντας έτσι τη σωτηρία τους. (Ιωάννης 15:1-6) Ο απόστολος Παύλος χρησιμοποίησε μια παρόμοια παραβολή όταν είπε ότι οι Χριστιανοί που δεν διακρατούν την πίστη τους “θα κοπούν”.—Ρωμαίους 11:17-22.

•   Οι Χριστιανοί έχουν λάβει την εντολή να “είναι σε εγρήγορση”. (Ματθαίος 24:42· 25:13) Όσοι αποκοιμούνται πνευματικά, είτε επειδή κάνουν «έργα του σκοταδιού» είτε επειδή δεν εκτελούν πλήρως τα έργα που παρήγγειλε ο Ιησούς, χάνουν τη σωτηρία τους.—Ρωμαίους 13:11-13· Αποκάλυψη 3:1-3.

•   Πολλά εδάφια υποδεικνύουν ότι όσοι έχουν σωθεί πρέπει να συνεχίζουν να υπομένουν πιστά μέχρι το τέλος. (Ματθαίος 24:13· Εβραίους 10:36· 12:2, 3· Αποκάλυψη 2:10) Κάποιοι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα χάρηκαν όταν έμαθαν ότι ομόπιστοί τους υπέμεναν με πίστη. (1 Θεσσαλονικείς 1:2, 3· 3 Ιωάννη 3, 4) Είναι λογικό να δίνει η Γραφή τόση έμφαση στην πιστή υπομονή αν ούτως ή άλλως θα σωθούν εκείνοι που δεν υπομένουν;

•   Ο απόστολος Παύλος ένιωθε ότι η σωτηρία του ήταν εξασφαλισμένη μόνο όταν πλησίαζε ο θάνατός του. (2 Τιμόθεο 4:6-8) Νωρίτερα στη διάρκεια της ζωής του, αναγνώρισε ότι ήταν δυνατόν να χάσει τη σωτηρία του αν ενέδιδε σε σαρκικές επιθυμίες. Ο ίδιος έγραψε: «Γρονθοκοπώ το σώμα μου και το οδηγώ ως δούλο, μήπως, αφού κηρύξω σε άλλους, γίνω εγώ ο ίδιος αποδοκιμασμένος κατά κάποιον τρόπο».—1 Κορινθίους 9:27· Φιλιππησίους 3:12-14.