Mahinumdom ko nga niadtong bata pa ko, malipayon ming nagpuyo sa among gamayng balay sa habagatang France. Gihimoan ko ni Papa ug swing, ug ganahan kong magdagandagan sa garden. Niadtong 1966, may mga Saksi ni Jehova nga magduawan sa among balay ug dugay silang mag-estoryahay ni Papa. Pito lang ka bulan sa ulahi, midesisyon si Papa nga mag-Saksi. Wala madugay misunod pod si Mama, ug gimatuto ko nila diha sa usa ka malipayong panimalay.

Ang akong sakit nagsugod wala madugay human mi mamauli sa Spain, ang lugar sa akong ginikanan. Morag gitusoktusok ang akong mga kamot ug tikod. Human sa duha ka tuig nga pagpakonsulta sa lainlaing doktor, nakakita mig iladong rheumatologist, kinsa miingon, “Ulahi na kaayo ang tanan.” Mihilak si Mama. Nakadungog kog dili pamilyar nga mga pulong sama sa “autoimmune chronic illness” ug “juvenile polyarthritis.” * Bisag wala kaayo ko kasabot niadto kay diyes anyos pa lang ko, nahibalo ko nga dili kadto maayong balita.

Misugyot ang doktor nga iadmit ko sa ospital sa mga bata. Makapaguol kaayo ang maong dapit. Sobra ka estrikto didto: Giputlan sa mga madre ang akong buhok ug gisul-oban kog kinaraang uniporme. ‘Makaantos kaha ko dinhi?’ naghunahuna ko nga naghilak.

Kay natudloan man ko sa akong ginikanan sa pag-alagad kang Jehova, wala ko moapil sa mga rituwal diha sa ospital. Dili masabtan sa mga madre kon nganong dili ko moapil. Mihangyo ko kang Jehova nga dili ko niya pasagdan. Wala madugay gibati nako nga iya kong gipanalipdan, nga samag mahigugmaong amahan nga hugot nga naggakos kanako.

Ang akong ginikanan gitugotan nga mobisita nako sa makadiyot kada Sabado. Dad-an ko nilag binase-sa-Bibliya nga mga publikasyon aron magpabiling lig-on ang akong pagtuo. Kasagaran, ang mga bata gidid-an sa pagtener ug mga libro. Pero gitugtan ko sa mga madre nga magtipig ug mga basahon apil na sa  akong Bibliya, nga adlaw-adlaw nakong gibasa. Makigsulti sab ko sa ubang bata bahin sa akong paglaom nga mabuhi sa walay kataposan sa Paraiso dinhi sa yuta, diin wala nay masakit. (Pinadayag 21:3, 4) Bisag usahay mingawon ko ug maguol, nalipay ko kay mas milig-on ang akong pagtuo ug pagsalig kang Jehova.

Human sa unom ka bulan, gipapauli ko sa mga doktor. Wala maayo ang akong sakit, pero nalipay ko nga makauban pag-usab si Mama ug Papa. Ang akong mga lutahan nangahiwi, ug misamot ang kasakit nga akong gibati. Luya na kaayo ko dihang natin-edyer ko. Bisan pa niana, nabawtismohan ko sa edad nga 14. Determinado kong moalagad sa akong langitnong Amahan kutob sa mahimo. Apan usahay malain ko niya. “Nganong ako man? Palihog ayoha ko,” ako miampo. “Wala ba nimo makita nga grabe kong nag-antos?”

Lisod kadto nga panahon. Kinahanglang dawaton nako nga dili na gyod ko maayo. Dili nako malikayan nga itandi ang akong kaugalingon sa akong mga higala nga himsog ug malipayon kaayo. Ubos ang akong pagtan-aw sa kaugalingon, ug nahimo kong ulawon. Pero gitabangan ko sa akong pamilya ug mga higala. Mahinumdom ko kang Alicia, nga magulang nakog 20 ka tuig ug nahimo nakong suod nga amiga. Gitabangan ko niya nga magpakitag interes sa uban imbes magsigeg hunahuna sa akong sakit ug mga problema.

Pag-edad nakog 18, migrabe ang akong kahimtang. Luya kaayo ko bisag motambong lang ug Kristohanong mga tigom. Bisan pa niana, akong gipahimuslan ang tanan nakong “libreng panahon” aron tun-an pag-ayo ang Bibliya. Ang mga basahon sa Job ug Salmo nakatabang nako sa pagsabot nga sa pagkakaron si Jehova nga Diyos pangunang nag-atiman kanato sa espirituwal inay kay sa pisikal. Ang akong kanunayng pag-ampo nakahatag nakog “gahom nga labaw sa kasarangan” ug “kalinaw sa Diyos nga labaw sa tanang panghunahuna.”—2 Corinto 4:7; Filipos 4:6, 7.

Sa edad nga 22, kinahanglan nakong dawaton nga pirme na gyod kong mag-wheelchair. Nahadlok kong isipon sa mga tawo nga wala koy pulos, usa ka masakiton nga nag-wheelchair. Apan tungod sa wheelchair daghan kog mahimo, ug ang “tunglo” nahimong panalangin. Ang akong amiga nga si Isabel misugyot nga mogugol kog 60 oras sa pagsangyaw uban niya sulod sa usa ka bulan.

Sa sinugdan, morag imposible kana. Apan sa tabang ni Jehova, sa akong pamilya, ug mga higala, nahimo ko kana. Kadtong puliki nga bulan dali rang milabay, ug akong nabuntog ang kahadlok ug kaulaw. Nag-enjoy kaayo ko maong pagka-1996 nagregular payunir ko, nga mogugol ug 90 oras kada bulan sa ministeryo. Usa kadto sa akong kinamaayohang mga desisyon. Ako mas nasuod sa Diyos ug nalagsik pa gani. Pinaagi sa pagpakigbahin sa ministeryo, nakapaambit ko sa akong pagtuo sa daghang tawo ug nakatabang sa pipila nga mahimong higala sa Diyos.

Sa ting-init sa 2001, naaksidente ko sa sakyanan ug nabali ang akong duha ka bitiis. Samtang naghigda ko sa ospital nga nag-antos sa grabeng kasakit, kinasingkasing kong nag-ampo sa hilom: “Palihog Jehova, ayaw kog biyai!” Nianang tungora, usa ka babaye sa pikas kama nangutana nako, “Saksi ni Jehova ka?” Halos dili na nako mabuka ang akong baba maong mitando lang ko. “Nakaila ko ninyo! Tigbasahan ko sa inyong mga magasin,” siya miingon. Nahupay gyod ko niadtong mga pulonga. Bisan pa sa akong makaluluoyng kahimtang, nakapamatuod gihapon ko bahin kang Jehova. Pagkadakong kadungganan!

Dihang miarang-arang ko, misangyaw na ko. Kay gisemento ang akong duha ka bitiis, itulod ni Mama ang akong wheelchair palibot sa ward. Kada adlaw, mobisita mig mga pasyente, mangomosta nila, ug magbilin ug mga basahon bahin sa Bibliya. Kapoy kadto, pero si Jehova naghatag kanako sa gikinahanglang kusog.

Sa milabayng pipila ka tuig, mas migrabe ang akong gibating kasakit ug nadugangan pa gyod ang akong kaguol pagkamatay ni Papa. Bisan pa niana,  naningkamot kong magmapositibo. Sa unsang paagi? Kon posible, makig-uban ko sa akong mga higala ug paryente, ug nakatabang kana nga dili ko magsigeg hunahuna sa mga problema. Ug kon ako mag-inusara, magbasa ko, magtuon sa Bibliya, o mosangyaw pinaagig telepono.

Naningkamot kong malipay bisan sa simpleng mga butang, sama sa huyohoy nga modapat sa akong nawong o sa kahumot sa mga bulak. Naghatag ni nakog rason nga magmapasalamaton. Nakatabang pod ug dako ang pagkahingatawa. Usa ka adlaw niana samtang nagsangyaw, ang akong higala nga maoy nagtulod sa akong wheelchair mihunong kadali kay naay gisulat. Kalit lang miligid paubos ang wheelchair ug nabangga ko sa giparking nga sakyanan. Nakurat ming duha, pero kay wala ra man ko maunsa, puwerte namong pangatawa.

Daghan kog dili mahimo. Gitawag ni nakog mga pangandoy nga wala pa matuman. Pirme nakong ipiyong ang akong mata ug maghanduraw sa bag-ong kalibotan nga gisaad sa Diyos. (2 Pedro 3:13) Akong makita ang akong kaugalingon nga himsog na, naglakawlakaw, ug malipayon kaayo. Kanunay nakong hinumdoman ang giingon ni David: “Laom kang Jehova; magmaisogon ka ug lig-ona ang imong kasingkasing.” (Salmo 27:14) Bisag nag-anam ko ka luya, gilig-on ko ni Jehova. Nagpabilin kong lig-on bisag luya.